Chroniicke vande Hertoghen van Brabant
(1612)–Laureis van Goidtsenhoven– Auteursrechtvrij
[Folio 56v]
| |
HENRICVS IV. XXVII. BRAB. PRINCEPS.
| |
[Folio 57r]
| |
Henrick sone Godevaerts,
| |
[Folio 57v]
| |
genomen, maer hy leefde met sijn vyanden (al was hy eenen leeuw) seer goedertierlijck ende ghenadich, want den peys ghesloten zijnde heeft hy hen elck een van sijn voorseyde dochteren ghegeven. Int xxviij. iaer sijns rijcx vergaderde die selue Hertoch Henrick wt gantsch Brabant een groote menichte van volcke, ende is daer mede nae die stadt van Luydick ghetrocken, die welcke hy na veel schermutsinge ende Ga naar margenoot+ assouten in-genomen heeft. Binnen de stadt werden veel mans ende vrouwen vande rasende soldaten met een barbarische wreetheydt ende tyrannie vermoort, ende niet alleen en werden ontallijcke mans ende vrouwen, maer oock die cleyne ende ionghe onnoosel kinderkens (my schroomt dat ick t verhale) in t'water gheworpen ende verdroncken, vrouwen, ende maechden zijn seer schandelijck ghevioleert gheweest. Voorts soo zijn die soldaten inder Kercken geloopen om die oock te beroouen, alwaer sy die gewijde aultaren met menschen bloet hebben besmet, sulcx datmen in allen hoecken een teecken des wreetheyts mocht speuren. Dat gantsch lant rontomme Tongeren met oock die stadt selue wert gheheel verbrant ende verwoest. Maer int weder-keeren wert dat gheluck der Brabanders deur die rechtueerdige Godts gramschap in ongheluck verandert, want Hugo Bischop van Luydick, heeftse met eenen hoop volcx seer dapper gevolcht, ende heefter wel twee duysent verslagen. Dese waren al meestendeel van Louen ende Liere, ende veel van Ga naar margenoot+ hen werden ghevangen, iae Hertoch Henrick selue en conde nauwelijcx met luttel geselschaps ontloopen. Desen slach ende strijt geschiede tusschen dat dorp van Montenaecken ende die oude stadt van Landen op een plaetse Staps ghenoemt. Daer na ist gheschiet dat die Hertoghe wesende binnen der stadt van Bruessel vande Grauen van Vlaenderen ende Hollant beleghert wert, dier met grooter macht voor quamen, met oock Saelberge Prince ende broeder des Conincx van Engelant. Ick beuinde dat d'oorsake deser oorlogen soude gheweest hebben dat Henrick sijnen behouden Vader den Coninck van Vranckrijck geen hulpe en soude doen, metten welcken die voornoemde Graue oorloghe was voerende. Hier gheschiede menighen oploop ende dickwils tot grooten achterdeel van die daer voor laghen. Op eenen tijt als Hertoch Henrick eenen grooten assout hadde gheleden, soo veranderde hy terstont sijnen moet, belouende den Graue van Vlaenderen, dat hy van dier tijt af den Coninck van Vranckrijck nimmermeer en soude bystant doen, noch met ghelt noch met wapenen. Den peys onder henlieden in deser manieren gesloten zijnde, soo wert den leger terstont op-ghebroken. Ontrent desen tijt soo heeft Saladijn die Soudaen oft Coninck van Ga naar margenoot+ Babilonien die H. stadt van Jerusalem gewonnen, ende dat heylich lant wert wter Christenen handen weder ghenomen, daert ontrent lxxx. iaren onder gheweest hadde, van Godeuaerts van Bullions tijden, t'welck Godt die Heere alsoo ghehengde, overmidts d'overvloedicheyt der sonden, die vanden Christenen int Heylich landt geschiedden, soo onder weerlijcke als geestelijcke persoonen. | |
Van die bruyloft van Otto den iv. Keyser, ende hoe die Coninck van Vrancrijck ten strijde beroepen wert, ende ten lesten, van die doot des Hertochs Henric voorseyt.INt iaer ons Heeren 1214. is die Keyser Otto die iiij. binnen Maestricht ghecomen, alwaer hy tot eender ghesellinne heeft ghetrouwt die dochter des voorseyden Henricx, Maria. Daer hebben de voornoemde Otto metten Graue van Vlaenderen, den Coninck van Vrancrijck ten strijde beroepen, waerinne hun Hertoch Henrick te hulpe ghecomen is. Aldus met eenen grooten hoop volcx vergadert soo hebben die voorgenoemde hunnen legher gheslagen, niet verre van Dornick. Die Coninck van Vranckrijck merckende dat hy dese groote menichte niet en soude connen wederstaen, soo is hy (soomen seyt) met | |
[Folio 58r]
| |
weenende ooghen in die Kercke ghegaen, biddende den Heere hem in een rechtveerdige saecke behulpich te wesen. Daernae is hy met een groote menichte van volcke sijnen vyandt te ghemoet getrocken. Alwaer eenen grooten ende grouwelijcken slach gheslaghen wert, die pijlen vlogen inde locht soo dicht, als oft haghel-steenen hadden gheweest, die peerden maeckten alsulcken ghetier int briesschen ende loopen, sulcx datter d'aerde grouwelijck af daverde, allesints was groote droefheyt, ende hier en was anders niet te sien, dan alleen een grouwelijcke ende afgrijselijcke ghedaente des doodts. Maer die Franchoisen creghen nochtans int leste d'overhandt, nemende vier Capiteynen der vyanden gevanghen. Nae dat die Grave van Vlaenderen, die Keyser Otto, ende die Hertoch Henrick, een langhe wyle tijdts hadden teghengehouden, hebbent (den hoop verlatende) op een loopen ghestelt, om hun leven te salveren. Die Hertoghe Henric corts daer na d'ongheloouighe verslagen hebbende, heeft hem seluen eenen loflijcken naem vercreghen. Int naestvolghende iaer, soo heeft hy binnen Colen deur groote sieckten sijn leuen gheeyndt, int iaer ons Heeren 1235. als hy geregneert hadde den tijdt van xlviij. iaeren, ende wert begrauen binnen Loven in S. Peeters Kercke, wiens sepulture daer noch hedens daechs gesien wort, staende verheuen int midden vanden choor. Maer Maria sijn leste huysvrouwe, is begrauen in die kercke van Afflighem.
|
|