Vertellingen van een Surinaamschen vogel

Zevende Avond.

De verjaardag van Lotje was middelerwijl aangebroken. Die dag zou door de familie feestelijk worden doorgebragt, en wel op dringend verzoek van Frederik, daar dit de laatste verjaardag was, dien hij in langen tijd in den huiselijken kring zou vieren. Des morgens ten 8 ure was het beminnelijke meisje reeds gekleed in een bevallig négligé van wit geruit neteldoek, dat de zeventienjarige maagd bijzonder goed stond en het liefelijke van haar voorkomen aanmerkelijk verhoogde. Te naauwernood had zij den dorpel van het voor-

[p. 64]

vertrek overschreden, of eene negerin, de eerste bediende harer moeder, trad haar te gemoet met een zilveren presenteerblad in de handen, waarop eene groote boeket bloemen prijkte in eene porseleinen vaas met water; ter regterzijde van de vaas stond een klein, rond doosje, en ter linkerzijde lag een pakje, in graauw papier gewikkeld. De negerin maakte eene diepe buiging voor hare jeugdige meesteres, bragt haar de groeten en gelukwenschen van hare ouders en stelde haar de ouderlijke geschenken met den welriekenden bloemruiker ter hand. Lotje plaatste alles op de tafel, opende dadelijk het doosje en vond daarin tot hare verrassing een fraaijen gouden armband, een geschenk van haar vader. Het pakje, door hare moeder toegezonden, bevatte een elegant blaauw barège kleedje, niet minder aangenaam voor de jarige, dewijl zij er reeds lang naar verlangd had. Terwijl zij nog in de beschouwing er van verdiept was, trad mevrouw Dorper binnen. Lotje snelde haar vrolijk te gemoet en omhelsde haar hartelijk, dank zeggende voor hare gelukwenschen en geschenken. Daarna kwamen Frederik en Arnold juichende de kamer binnen, ieder met een welriekenden bloemruiker in de hand, dien zij Lotje met vele kluchtige strijkaadjes en gebaren overhandigden, benevens eenige kleine, aardige geschenken. Lotje bedankte beiden op even vrolijke wijze en noodigde hen met gemaakten ernst uit, om des avonds deel te nemen aan de danspartij, die zou gegeven worden; welke uitnoodiging de beide jonge heeren met beleefdheid aannamen. Vervolgens traden de huisbedienden binnen, elk met een paar bloemen in de hand; zij maakten allen diepe buigingen en wenschten hare jonge meesteres geluk met haar geboortedag; eenigen bragten

[p. t.o. 65]

Steendr v. P W M Trap

[p. 65]

5 à 6 eijeren; een ander eene mooije waterkan; een derde eene vette kip, en een vierde een lekkeren koek, dien zij zelve had gebakken. Lotje nam deze geschenken met minzaamheid aan en dankte allen zoo hartelijk alsof zij haar groote kostbaarheden hadden aangeboden.

Op dezelfde wijze als de negerin van mijnheer en mevrouw Dorper, kwamen er achter elkander nog een aantal negerinnen, groot en klein, die door bloedverwanten, vrienden en bekenden gezonden waren, om aan Lotje bloemboeketten, geschenken en gelukwenschen over te brengen, zoodat er weldra ruim twintig ruikers op de tafel stonden, allen in porseleinen en glazen vazen met water, en die in de kamer een aangenamen geur verspreidden.

Aan allen, die Lotje lieten geluk wenschen, gaf zij dezelfde boodschap mede, namelijk: dat zij mijnheer, mevrouw of de dames des avonds bij haar hoopte te zien, om een kopje chocolaad te drinken. Eene dergelijke uitnoodiging was gewoonlijk het sein tot eene vrolijke verjaarpartij met muziek en dans. Eenige uren later was dan ook mevrouw Dorper met Lotje en meiden en knechts reeds druk in de weer, om alles voor de avondpartij in orde te brengen. Terwijl allen vol ijver bezig waren, werd er met drift herhaaldelijk op de voordeur geklopt; Lotje zelve deed zoo spoedig mogelijk de deur open, liet een kreet van blijdschap hooren en wierp zich vol vreugd in de armen haars vaders, die had voorgewend, niet in de stad te kunnen komen, en nu met Willem op het onverwachtst echtgenoot en dochter door zijne overkomst verraste.

Nu was het geluk van den dag volmaakt; nu waren al de

[p. 66]

leden van het huisgezin bijeen, behalve de zoon, die in Holland was. Willem trok zijne zuster even ter zijde en fluisterde haar in het oor, dat hij een fraaijen en gemakkelijken dameszadel, dien hij alle dagen verwachtte, tot een verjaarsgeschenk voor haar uit Demerary had ontboden, omdat hij wist hoeveel zij van paardrijden hield, en hoe moeijelijk het rijden op den ouden zadel viel. ‘Broertjelief!’ riep zij verrukt uit, terwijl zij hem hartelijk omhelsde en kuste, ‘wat maakt gij mij gelukkig; gij hadt waarlijk niets kunnen bedenken, dat mij meer genoegen kon geven. Nu zullen wij te zamen ferme rijtoertjes kunnen doen.’

De beide heeren Dorper zagen zich in één oogenblik door al de huisgenooten omringd, die hen als om strijd verwelkomden en hunne blijdschap te kennen gaven over hunne onverwachte komst.

De bloedverwanten en vrienden voldeden allen aan de gedane uitnoodiging, zoodat het huis tegen 8 ure des avonds vol gasten was. Er werd gedanst, gezongen en gelagchen op de onschuldigste wijze, met ongekunstelde vrolijkheid en het reinste genoegen. Moeder Dorper zelve was zoo opgeruimd, dat zij zelfs het naderende vertrek van Frederik scheen vergeten te hebben.

Drie dagen later kwam de kapitein van het schip, waarmede Frederik en Arnold zouden vertrekken, berigten, dat hij nagenoeg geheel klaar was met de lading en over een paar weken hoopte te vertrekken; op welk berigt mevrouw Dorper bitter begon te schreijen, maar niettemin haar best deed, om te zorgen, dat alles goed in orde kwam, en er niets aan

[p. 67]

de uitrusting ontbrak; ook dacht zij aan allerlei versnaperingen. Zij zond een vet schaap, een groot varken, kippen, eenden en vruchten naar het schip, tot een geschenk voor den kapitein, en iederen keer als zij hem zonder getuigen kon spreken, zeide zij tot hem: ‘Beste kapitein, beloof mij toch, dat gij goed voor mijne jongens zult zorgen! Zij zijn zoo jong en zoo wild. Ik ben zoo bang, dat zij onderweg het eene of andere ongeluk zullen krijgen!’ Waarop zij steeds een welwillend antwoord kreeg vol troost en bemoediging. De kapitein was een te verstandig man, om het eene moeder kwalijk te nemen, dat zij beangst was voor haar zoon en pleegkind, terwijl zij op reis gingen naar een vreemd land en toevertrouwd moesten worden aan de zorgen en leiding van vreemden, die wel veel verstand konden hebben en billijk mogten zijn, maar toch geen moederlijk hart en dat liefderijke gevoel konden bezitten, welke beiden nog zoo zeer behoefden, vooral in dagen van ziekte of ongeval, waarin moederlijke teederheid vaak meer vermag, dan de kunst des geneesheers en de beste medicijnen.

Eindelijk was de groote dag aangebroken, de dag van scheiding en droefheid. Mevrouw Dorper, die Arnold om zijn zachtzinnig en beminnelijk karakter ook innig lief had gekregen, drukte de beide weenende knapen in hare armen en omhelsde hen langen tijd; uit de beweging harer lippen en de ten hemel geslagen oogen kon men opmaken, dat zij hen aan Gods vaderhoede aanbeval en in een vurig gebed zegen over hen afsmeekte; toen liet zij hen los, legde de beide handen op hun hoofd en sprak onder snikken: ‘Vaartwel, mijne kinderen! hebt elkander als broeders lief en vergeet nimmer,

[p. 68]

dat er een God is, die over u waakt. Haat de zonde en hebt de deugd lief, dan zal het u welgaan, naar welk land het lot u ook moge leiden!’ Zij kuste de beide ontroerde knapen nogmaals en viel half bewusteloos in de armen van Lotje, die even innig geroerd was en bitter weende.

De heer Dorper begreep, dat het tijd was, om een einde te maken aan dit tooneel; hij vatte de beide knapen bij de hand en voerde hen met zich. De bedienden riepen hen duizende afscheidsgroeten achterna, en sommigen onder hen weenden smartelijk.

De boot, die aan den waterkant gereed lag, bragt hen zeer snel naar het schip, waar de heer Dorper hen nogmaals aan de hoede en zorgen van den kapitein aanbeval, de jongens waarschuwde om voorzigtig te zijn, en een hartelijk afscheid van hen nam met meer tranen dan hij geloofd had te zullen storten. Hij had zijne kinderen ook zoo lief!