|
| |
| |
| |
XIV.
Juni was heet met laaiende zon, dat 't zand schroeide aan de vingers der bollenrooiers, 't zweet van hun koppen afdroop.
Gerrit lag te rooien achter een heg, waar 't heet broeide in de zon; naast hem kroop een wat oude man al, de klauwige vingers stijf grabbelend in den grond.
Een andere arbeider schudde de gerooide bollen in een zift, dat 't zand fijn-grijs er uit regende.
Even veegde Gerrit zijn bezande vingers af aan zijn broek; de vingers waren wit, als afgeschuurd, vreemd, of ze niet behoorden bij de bruine handen en polsen. Hij greep de blikken kan, liet gulzig de koude koffie door zijn keel klokken.
‘De petroon hêt me weer op me donder gegeve vanmorrege,’ loom-vertelde oude Pieters naast Gerrit.
‘Woarvoor?’ vroeg Gerrit, zijn stem gedoft door 't diep-gebukt-zijn van zijn hoofd.
‘Hai zai asdat ik vaif menute te loat kwam,’ zei Pieters op huilerigen toon, ‘op main horrelozie sting 't nog twee menute vóór vaife, moar hai zai asdat 't zaine gelaik was. Derek proat ie dan van oprukke; hai wil me kwait zain, dâ weet ik wel; ik wor te oud.’
‘Joa, audjes kenne ze altaid misse,’ grapte de arbeider met de zift.
‘Enne we motte toch ook vrete,’ somberde Pieters, ‘me waif is staif van de rimmetiek. Joa, as je zestig wier, mos je moar uitknaipe.’
| |
| |
‘Klesse,’ driftte Gerrit, ‘ze moste ons wâ beter betoale datte we over konne spoare, of ze moste ons pensioen geve op onze auwe dag. Je hêt toch je heule leve voor ze gewerrekt.’
‘Voor je aige toch ook.’
‘'t Meeste hebbe hun in derlui zak gestoke; doar kê je donder op zegge,’ zei Gerrit hard, zijn gezicht vernorscht.
De andere arbeider lachte wat spottend.
‘Jai, met je socioalderigheid; mooi om te hoore, moar 't geeft geen mieter.’
‘Dâ zeg jai!’
‘Nau, main auwe karrekas zau best 'n pensioentje wille,’ ironiseerde Pieters, even zich opheffend, steunend op z'n handen.
‘Leg je weer te klesse, auwe loel!’ driftte ineens de stem van den patroon.
Pieters, bangelijk-verschrikt, boog weer over den grond, klauwde voort zonder spreken.
De patroon bleef nog even staan. Hij was oudachtig al, lang en schraal, in heel zijn uiterlijk 't taai-harde van den kleinen burgerman, die vooruit is gekomen, nog verder vooruit wil. Heel zijn leven had hij gewerkt, gezwoegd, eerst in de zaak van zijn vader, toen voor zich zelf, zijn zaak uitbreidend, met taaie volharding volhoudend tegen de concurrentie. Vroeg was hij 's morgens al op 't kantoor of 't veld, werkte zelf mee, dreef de arbeiders voort, zonder ooit luieren te vergoelijken. Want altijd bangde in hem de angst voor ondergang door de groeiende concurrentie; elk verlies vergrootte die angst, bleef weken lang hem vervolgen als een obsessie.
Uiterlijk wist hij den schijn op te houden dat zijn zaak vast stond; daarom betaalde hij nooit de laagste arbeidsloonen, kocht er soms wat land bij, waarvan de hypotheekrente hem met nieuwe lasten bezwaarde.
| |
| |
Gerrit werkte al jaren bij hem; hem hinderde 't niet, dat veel van hem verlangd werd; straf doorwerken was hem tot gewoonte geworden.
Wel lag altijd in hem klaar 't verzet tegen onrecht, ongeordend, rumoerig, maar stevig vastgegroeid in zijn taaie natuur. Als hij las, hoe andere arbeiders opkwamen tegen onrecht, of hun lot verbeterden door staking, gloeide in hem 't verlangen, ook zóó kracht te toonen, iets meer te zijn dan werkbeest, zwoegslaaf.
Nu voelde hij scherp 't onrechtvaardige van den uitval tegen Pieters, woordloos rooide hij voort onder de oogen van den patroon, maar een voorvoelen spande in hem, dat iets ging gebeuren.
's Avonds, toen Pieters stijf wegstrompelde van 't land, riep de patroon hem op 't kantoor. Gerrit bleef buiten op den straatweg wachten.
‘Ik moet je de volgende zaterdag gedaan geven,’ zei de patroon kortaf-beslist, toen Pieters binnenkwam.
Pieters keek hem aan, de treurige oogen in 't gerimpelde smoezelgezicht overtroebeld door tranen.
‘Gedoan?’ vroeg hij bevend.
‘Ja, 't gaat niet langer; je werkt niet genoeg meer, en houdt de anderen daardoor ook op.’ Hij sprak wat kortafgemeten: ‘Ik zal je nog twee weken loon uitbetalen; meer kan ik waarachtig niet doen!’
‘Moar boas, wat mot 'k dan?’
Er was angst-huil in de oude stem, en de natte oogen dwaalden zoekend door 't kantoor.
Maar de patroon deed ongeduldig, bang week te worden, en dat mocht niet; hij kon geen man houden, die niet werken kon: ‘Weet ik dat, kerel? Zie, dat je ergens anders werk krijgt. 't Is nou nog lang geen winter, je kan nog best wat vinden. Nou goeienavond.’
Pieters waggelde uit 't kantoor; in zijn arme,
| |
| |
oude ziel schrijnde huilend, droef-kreunend leed.
‘Wâ zel 't waif angoan,’ dacht hij, en ineens, in één zwarte somberte, zag hij zijn verder leven, met armoe-grijnzing en honger-angst.
Gerrit stond nog te wachten.
‘Wat most de boas?’ vroeg hij.
Pieters vertelde het hakkelend.
Gerrit driftte verontwaardigd: ‘Zoo'n pestkop! dâ doch 'k wel. Moar we motte 't niet wille!’ Even zweeg hij en dan langzaam, nadrukkelijk, de overmoed van de woorden vreemd oplaaiend boven de trage zegging uit: ‘jai zel weer an 't werk komme!’ Hier wachtte hij even, als bang de woorden te zeggen, toen ernstig, zijn stem heesch door de teruggehouden emotie: ‘al moste we der voor stoake!’
‘Stoake?’ Pieters staarde hem aan, 't oude hoofd zacht beefschuddend. ‘Neenet vent, dâ goan nie goed, dâ mag niet.’
‘En woarvoor niet? As der toch onrecht is gebeurd?’ Hij sprak door, ongewoon druk, uitzeggend alles, wat al lang in hem gedrongen had, zich te uiten. Pieters sprak tegen, angstig, maar Gerrit hield vol.
Hij ging de andere arbeiders nog opzoeken. De meesten waren onder den indruk van 't droeve, maar aanvaardden 't als een noodlot.
Toch luisterden ze nu naar hem, meer dan anders, omdat hij nu met een feit kwam, en hun medewerking vroeg. De jongeren onder hen, in eersten impuls ook verlangend zich te verzetten tegen 't schrijnend onrechtvaardige, beloofden mee te zullen staken.
Gerrit zag wel 't onvruchtbare ervan om met die zes mannen te gaan staken, maar 't was toch een daad van verzet, een uiting van niet lijdelijk gedragen onrecht. Hij zou desnoods alleen gestaakt hebben,
| |
| |
't was hem of 't weten van dat onrecht zijn handen zou beletten te werken.
De acht mannen wachtten den volgenden morgen den patroon op bij 't hek van den tuin. Er beefde een vreemde gejaagdheid over hen, verbazing over eigen durf.
Toen de patroon aankwam, ging Gerrit naar voren; zijn hoofd strak rechtop, de koele grijze oogen met hun rustigen kijk op den patroon.
‘Boas,’ zei hij, kalm nadrukkelijk, ‘u hêt Pieters ontsloage, wai zauwe groag zien, asdat u 'm weer terugnam.’
De patroon keek hem aan, verbaasd, wantrouwend dadelijk. Langzaam was een haat tegen Gerrit in hem gegroeid, omdat hij in hem verzet vermoedde.
‘Wat gaat jullie dat aan?’ vroeg hij kalm. ‘Ben ik soms geen baas op mijn eigen tuin? Ik zal ontslaan wie ik wil. Ga nu maar aan 't werk.’ Hij wou naar 't kantoor gaan, maar Gerrit bleef vóór hem staan.
‘Nee boas, we goane niet an 't werk, voordat u beloofd hêt, Pieters weer an te neme.’
't Gezicht van den patroon werd harder nog. ‘Jai durft nogal,’ spotte hij ruw. ‘Dus met andere woorden, jullie gaat staken?’
Gerrit knikte. ‘Joa, as u te minste niet belooft toe te geve.’
‘Ben je gek?’ driftte de patroon. ‘Denk je, dat ik me zal laten dwingen? Als ik een man ontslaan wil doe ik 't, al staakte de heele ploeg.’ Dan, tot de andere arbeiders achter Gerrit, vermaande hij: ‘Pas op, dat jullie er geen spijt van krijgt.’ Met wijde stappen liep hij 't kantoor binnen.
De mannen keken hem na; toen, weifelend, slenterden ze 't hek uit.
't Was een wonder voor hen, heel een verandering
| |
| |
van hun bestaan, 't weer weggaan van den tuin, 't leeg-loopen over de zonnestraat, tusschen de velden, waar alles zwoegde in werkdrift.
Eén van hen, een jonge reuzige kerel, 't lijf vol werkdrift, zei weifelend, bezorgd, wat hij den vorigen avond ook gezegd had: ‘'t Zel voor de baas 'n kwoaje zain net in de rooitaid.’
Maar een ander viel in, driftig: ‘Dat mot ook, dan voelt ie 't juist.’
‘Moar hai zel niet licht toegeve.’
‘Dâ zel die wèl,’ meende Gerrit.
Toen zei één van de mannen de angst-gedachte van hen allen: ‘As ie ons moar niet ontsloat.’
Maar Gerrit beslist: ‘Dâ zel die vast niet.’ En overmoedig weer: ‘Hai mot belove, dat ie Pieters de heule winter an 't werk haudt.’
Ze bleven nog lang praten, Gerrit altijd wegduwend 't bezorgd-angstige van de anderen, dat toch weer op hen viel, zoodra ze alleen waren, weg van onder zijn invloed.
Toen hij thuis kwam eten, had zijn vader al gehoord van de staking, waarover overal gepraat werd; hij was geschrikt, omdat zijn zoon durfde breken met 't gedwee berustende, dat altijd zijn leven was geweest.
En toen Gerrit sprak van 't onrechtvaardige om Pieters te ontslaan, kalmde hij, de graptrek ironisch vroolijkend om zijn mond: ‘Is dat nau onrecht? as je aud wordt, mot je de loan uit, dat is niet oârs. As ik voor al die gevalle gestoakt had, zau jai heel wat honger hebbe geleje.’
‘Moar 't is toch 'n verrotte rommel, dat dat zoo moar mot,’ driftte Gerrit. ‘Vin jai 't 'n prettig vooruitzicht, as 'n oud vod weggesmete te worre....?’
‘Prettig!’ echode vrouw Sloot, verontwaardigd.
En Sloot weer kalm: ‘Prettig niet, dâ 's vanzelf, moar as je geen meer ken....’
| |
| |
‘Pieters ken nog wel....’
‘Voor jau boas niet genog meer, en wat wil je dan? De boas mot toch kenne ontsloan wie die wil; doar is die boas voor. As 't temeê is, dat ie jullie allegoar ontsloat, hê je nog niks. Doar hê je nau Janse, die bai van Elden werkte; die hêt ook z'n achterste teuge de krib gegooid en loat ie nau nerges werk kenne vinde....’
‘Nau joa, dâ was wat oârs, die had ruzie gehad, gewone ruzie....’
‘Nau, jai zel zien, asdat 't mis met je loopt,’ kalmsomber voorspelde vrouw Sloot; ‘dâ ken niet bestoan, dat de mindere teuge de meerdere opstaat.’
Na 't eten kwam Riek even binnenhaasten.
‘Stoaker!’ schamperde ze tegen Gerrit; ‘wau jai 'n beetje 't heertje spele?’
Haar spottoon irriteerde hem, zijn daad leek er door verkleind.
‘Jeses, maid, zeg dat niet!’ driftte hij.
Maar zij lachte, weerde af al zijn betoogingen met schampere woorden. Wâ most dat nau, zoo'n poar manne teuge allegoar? 't was ommers om je 'n bult te lache.
Toen ze weg was, voelde Gerrit zich moe, versomberd.
In een verlangen naar steun ging hij naar de stad, waar hij wat arbeiders kende, leden van een vak-vereeniging.
Hij wachtte tot één van hen van 't werk kwam, vertelde hem toen alles.
't Was een flinke, jonge man. Hij spotte niet, maar toch wees hij op 't dwaze ondernemen van de paar mannen zonder steun van vakvereeniging. Hij sprak over 't stichten van een organisatie, dat langzaam-geduldige werk van jaren. En Gerrit begreep. Somber kwam hij terug; maar hij wou toch nog niet toegeven,
| |
| |
sprak met de anderen alsof hij nog sterk was, toch al wetend, dat hij wankelde.
Over de anderen somberde moedeloosheid, een bang gevoel, of ze zonde deden, of ze gestraft zouden worden omdat ze niet werkten, nu er werk was, nu alles zwoegde en wroette in den grond.
Den anderen morgen waren ze even vroeg op als anders, slenterden langs den straatweg, in angstig-begeerigen kijk naar den tuin, waar ze gewend waren te werken, waar nu de patroon zelf meerooide.
Vreemd, als los van alle menschelijk verband, voelden ze zich, dat handjevol stakers te midden van alle zwoegers, voor elkaar nog hielden ze vol, niemand wilde de eerste zijn om toe te geven.
Pieters zelf, in bezwaarden peins, dat 't om hem gedaan werd, zocht de stakers weer aan 't werk te brengen, drong Gerrit ook om zich niet meer te verzetten.
En één van de arbeiders, die aan 't werk waren gebleven, kwam 's avonds bij Sloot.
Gerrit stond buiten, leunend tegen 't raam van het huisje, de beenen strak gestrekt, 't hoofd wat gebogen voor het fel gouden licht van de ondergaande zon. Naast hem lijnde flauw zijn schaduw tegen den ruwen muur.
Somber groette hij den ander, die sjouwerig aanstapte met kromme knieën; de tinnen kruik bengelde op zijn rug, en de armen zwaaiden loom mee met iederen stap. 't Was een oudere man al, die Gerrit had gekend van kind af.
‘Zeg,’ begon hij, ‘de boas hêt gezaid, asdat wie morrege niet komt, voor goed weg kan blaive.’
Gerrit schouderschokte even, zijn gezicht nog versomberd.
‘Kê jai dat nau op je neme?’ drong de ander. ‘Jai mos moar de waiste zain en an de andere
| |
| |
zegge, asdat ze weer an 't werk motte goan, ze wachte op jau.’
‘Goed,’ zei Gerrit kortaf, de dunne lippen strak samentrekkend. Diep-schrijnende smart pijnde in hem, 't gevoel vernederd te zijn, dadelijk, bij de eerste poging.
‘Goan je soms mee?’ vroeg de ander.
‘Neenet, ik goan moar alleenig op stap; eerst die kant uit, noa Jan Siewer.’
Langzaam sjokte hij langs den straatweg, zocht de anderen op, vroeg ze, maar weer aan 't werk te gaan, en blij besloten ze er toe, opgelucht, dat 't zoo was afgeloopen.
Wel voelden ze dezelfde vernedering, die in Gerrits ziel schrijnde en brandde, maar licht, pijnloos bijna.
Den volgenden morgen meldden ze zich weer aan op den tuin, Gerrit ook, uiterlijk gedwee als de anderen.
Op 't kantoor wachtte de patroon, sprak een paar woorden van berisping, stuurde de arbeiders aan 't werk.
‘Sloot,’ zei hij, ‘jou heb ik niet meer noodig; opruiers kan ik niet gebruiken.’
Gerrit keek hem strak aan.
‘Je kunt een andere baas zoeken,’ verduidelijkte de patroon. En zijn hand uitstekend: ‘Hier is 't loon voor de twee dagen, dat je deze week gewerkt hebt.’
Gerrit stak de hand uit, mechanisch; zijn gezicht verstrakte nog, in laaienden brand vloog 't bloed naar zijn wangen.
Maar stil, zonder weerwoord, keerde hij zich om, stapte loom 't kantoor uit.
Ontslagen! ontslagen! gierde 't in hem op, in woede. Toen, traag, kwam 't berusten, omdat hij begreep, dat 't niet anders gekund had. En in zijn stille denken leek 't hem vreemd, dat hij dat niet voorzien had.
| |
| |
En nu in eens voelde hij zich vaster aan die arbeiders buiten, aan de groote beweging, omdat hij leed voor zijn opstaan tegen onrecht.
Maar in zijn eigen kring thuis werd hij berispt, en Riek schamperde: ‘zien je nau wel, wat 'n beloazerd beginne 't van je was? zien je 't nau?’
Hij gaf niet veel terug, zocht dadelijk weer werk.
Maar overal werd hij teruggestooten, of er dadelijk een geheimzinnig verbond was tusschen de patroons om den opruier niet aan te nemen.
't Maakte hem moedeloos, hij zonk in eens heel laag, omdat hij niets verdiende, terwijl iedereen werkte. Oude Pieters had nog een anderen baas gevonden, maar hij, met zijn jonge lichaam, werd overal weggestuurd.
't Woede-kookte in hem, en moedig ging hij soms in tegen Rieks woordschampering als ze hem uitlachte, hem bedilde met hatelijke woorden.
Zij pelde bollen op de dagen dat ze geen werkhuizen had, en door haar werk-hebben rees ze in eens boven hem, den werkelooze, die thuis teren moest op wat de anderen verdienden.
't Kwelde hem als een vernedering en daarbij kwam angst in hem, dat Riek hem niet meer zou willen; dat haar toch niet heftige liefde nog meer zou verslappen.
Want hij wist wel, dat ze tegen hem had opgezien, omdat hij meer was dan zij.
Op een avond ging hij haar tegemoet op den straatweg toen ze uit 't bollenhuis kwam.
Ze liep met groote passen, blij zich te kunnen bewegen na 't gedwongen stil zitten.
Onder 't pellen kon ze 't dikwijls niet langer uithouden, dan tintelde heel haar lijf, haar beenen rekten zich en bogen weer, als mechanisch, los van haar willen.
| |
| |
Soms ook zwaaide ze haar armen uit, in wijden gooi, zooals een gevangen vogel klept met de vleugels.
Gerrit greep haar arm; zij bleef zwijgen, vernorscht omdat ze overal geplaagd werd met zijn staken en zijn werkeloosheid.
Dan wel, driftig, verdedigde ze hem, maar in haarzelf wrokte 't toch ook, tegelijk met de blijde gedachte, dat ze nu nog niet hoefde te trouwen in 't najaar.
Ze vond hem een lamzak, dat hij geen werk kon vinden, ze wou niet, dat de anderen haar uitlachten, dan maar liever gaf ze 'm de bons, maakte ze 't in ééne uit met 'm. En nu, in haar prikkelbare stemming, kreeg ze lust hem te plagen.
‘Zeg Riek,’ begon hij kortaf, ‘ik goan hier vandoan.’
‘Woar mot je dan noa toe?’
Stroef-kort vroeg ze.
‘Werk zoeke in de stad. Doar ken 'k wel wat vinde.’
Ze schouderschokte even.
‘Kom jô, doar is 't ook moar opgeschept!’
Maar hij, beslist tegen haar twijfel in: ‘Ik zei wat vinde, en dan trauwe we toch van 't noajoar.’
Ze bleef zwijgen.
‘Nau?’ vroeg hij weer.
‘'t Is goeie,’ overschilligde ze, ‘te minste as jai werrek vindt, en 't is niet te ver weg.’
‘Ver weg? wat ken jau dâ schele? jai heb hier toch niemand.’
Ze dacht iets minachtends in zijn stem te hooren, en dadelijk kwam weer 't tegenstrevende in haar op.
‘Nau, en as ik niet en wil, doen ik 't niet.’
‘Je hêt 't toch beloofd. Weet je nie meer op die dag, datte ze Stien weggebrocht hadde?’
‘O joa, toe is toe en nau is nau,’ luchtigde ze.
Hij trok haar tegen zich aan.
‘Toe, wees nau niet zoo; je bent toch main maid.’
| |
| |
‘Nau joa....’
Haar onverschilligheid maakte hem bang, riep weer de angst op, dat ze niet van hem zou blijven.
‘En as ik weg ben, zel je dan toch an me denke?’
Riek proestlachte.
‘Kom jô, goan jai moar weg hoor! ik zel me aige best hellepe.’
Zacht vroeg hij nog: ‘Zel je niet met die kerels...?’
Nu driftte ze op; wat bedilde ie der toch? ‘Leg niet te kletse met je kerels! ik zel doen wat ik wil.’ En in sarrenden lust, hem boos te zien, fluisterde ze scherp: ‘vroag moar es an de Roodboard of ie me ken....’
‘Maid!....’
Hij bleef staan, zijn magere vingers knelden om haar schouders.
‘Hê je? Bê je?’ stotterde hij, zijn oogen vragend-angstig haar bestarend.
Haar lichaam schokte onder zijn greep. ‘Hau los!’ schreeuwde ze, ‘je doen me zeer!’
‘Zeg dan, of die kerel!....’
‘Die ken me.... nau!’ sarde ze, heel haar gezicht verhard.
Hij voelde in eens, met wild-pijnenden smart, dat nu 't ontzettende gebeurd was, dat hij haar los moest laten; diep-hevige woede doorbrandde hem, verschroeiend 't stil-innige van zijn houden van Riek.
‘Slet!’ schreeuwde hij, duwde haar weg, liep haar voorbij met groote passen.
Ze lachte schel, plagend, bleef hem nastaren.
Jesses, wat was die valsch, moar ze kon der niks an doen. Ze mos 'm kwoad zien; en as die der nau niet meer wau, nau 't was goeje, ze had schait an 'm met z'n geklets over die kerels. Nau docht ie, asdat ze 't hieuw met de Roodboard, en 't was lekker nietes, moar as ze wau, deê ze 't ommers.
| |
| |
Wild stapte ze naar huis, rumoerde de kamer binnen, haar stem lawaaiend in grap-praat met de arbeiders, die koffie zaten te slurpen.
De Roodbaard was er ook, een jonge, forsche kerel met zinnelijk gezicht. Hij grapte dadelijk mee, en zij, plagend, sarde hem, ruw-coquet.
In haar opwinding, haar driftig eigen-zin-willen doen, lokte ze hem, tot hij in stoeierig liefkoozen haar meetrok in 't donkere achterhuis.
En opgewonden-voldaan bleef ze dien avond, omdat ze zich niet gestoord had aan Gerrit.
Ze gaf toch niks niet meer om 'm, en om de Roodboard ook niet en om geen mensch, nau was ze weer heelegoar van der zelf.
Maar gauw al, in 't klare ochtendlicht, kalmde de opwinding, begon vage bangheid haar te doorbeven voor wat komen zou, die aangroeide tot wild-hijgenden angst. As ze nau deres 'n kind mos kraige van de Roodboard, dan mos ze temeê nog met 'm trauwe.... dat wau ze niet, dat wau ze niet.... die smerige kerel! ze had net zoo'n hekel an 'm. En bang ontliep ze hem, snauwde hem af als hij haar naderde met gemeenzame woorden.
Hai mos niet denke asdat ze nau voorgoed van hem was. Maar, angstig, wist ze zijn overmacht op haar, voorvoelde ze, dat ze misschien hem zou moeten vragen haar te trouwen. En naast dien knagenden angst zeurde in haar een stil verlangen naar Gerrit, naar 't geregeld samenzijn met hem, waaraan ze gewend was geraakt in de jaren van hun omgang.
Hij was weggegaan zonder naar haar om te zien, dus 't was nu wel voorgoed uit, en vreemd-leeg voelde ze zich zoo zonder iemand, die haar beheerschte, voor wien ze zich ontzien moest.
Als ze 's nachts angst-huilend in de bedsteê lag, klein in de holle kamerruimte, die zwart-donkerend
| |
| |
vóór haar wijdde, doorpijnde haar heimweeachtig verlangen naar 't vroegere huisje, naar opoe, en vooral naar Stien, naar 't sjokkig warme lijf, dat ze kon verkoesteren en beaaien.
Dan, uit den donker-mokkenden wrok, driftte weer de woede op tegen de menschen, die Stien hadden weggenomen; de dokter en die heule troep van Staffelman, die mooie meneer derbai die der nau tellekes zoo lief goeiendag zaL
Ze mos niks van 'm hebbe, niks, niks!
Maar toch doorwarmde haar vaak de gedachte aan Henri's oogenkijk, aan 't warm-vriendelijke, dat innigde in zijn groet; 't hield haar vast, 't leidde haar gedachten af van den Roodbaard.
Later, toen haar angst week, omdat ze wist niet zwanger te zijn, stilde ook 't heimweeachtig verlangen, 't gevoel van eenzaamheid en leegte, kwam weer 't uitgelatene, 't wilde van haar natuur boven.
Van de Roodboard mos ze niks meer hebbe; ze besnauwde hem, lachte hem uit als hij rechten wou laten gelden en ook 't koel-drenserige verlangen naar Gerrit stilde, al bleef 't haar vreemd, zich los te voelen van elken band.
|
|
Auteursrecht onbekend