Uit het kinderleven

Het bijtje in 't voorjaar.

't Was lente geworden; de zon had de sneeuw van de velden doen verdwijnen; de groene grasscheutjes kwamen uit de dorre halmen voor den dag; de knoppen der boomen gingen open en lieten de jonge blaadjes doorschijnen. Toen werd ook het bijtje wakker uit den diepen slaap, waarin het den geheelen winter gelegen had.

Het wreef zich de oogen uit en wekte zijne kameraden. Die maakten de deur open en keken, of het ijs en de sneeuw en de noordenwind nu wezenlijk weg waren. En zie, het was overal heldere en warme zonneschijn.

Toen slopen de bijen uit den bijenkorf, poetsten hare vleugels en vlogen voor het eerst weer uit. Ze kwamen bij den appelboom en vroegen: ‘Hebt gij niets voor de hongerige bijen? Wij hebben den geheelen winter niets van u gehad.’ De appelboom zeide:

[p. 140]

‘Neen; gij komt te vroeg. Mijne bloesems steken nog in den knop, en anders heb ik niet. Gaat naar den kerseboom!’

Toen vlogen zij naar den kerseboom en zeiden: ‘Lieve kerseboom, hebt gij geen bloesems voor ons bijen?’ De kerseboom zeide: ‘Komt morgen terug. Heden zijn al mijne bloesems nog gesloten. Als die open zijn zult gij welkom wezen.’

Toen vlogen zij naar de tulp. Die had wel eene groote bonte bloem; maar daar was geur noch zoetheid in; de bijtjes konden geen honig vinden.

Nu wilden zij bedroefd en hongerig naar huis terugkeeren, toen zij een donkerblauw bloempje dicht aan de heg zagen staan. 't Was het viooltje. Dit wachtte bescheiden, dat de bijtjes kwamen. Toen echter opende het zijn kelk. Die was vol geur en vol zoet. En de bijtjes verzadigden zich en brachten nog honig mee naar huis.