Uit het kinderleven

[p. 124]

[p. 125]

Alleen thuis.

‘Och, gaat u uit, mama?’ vroeg Willem, een vlugge jongen van zeven jaar, toen hij op een morgen zag, dat zijne moeder haar hoed had opgezet en hare handschoenen aantrok, ‘Ik mag toch mee?’

‘Neen, beste Wim; ik ga bij iemand, die erg ziek is, en kan u daar onmogelijk meenemen. Voor den eten kom ik niet weer thuis, en dus hoop ik, dat gij u goed zult houden, zoodat ik geen klachten over u hoor. Vertel me eens, wat denkt ge al zoo te doen?’

‘Dat weet ik heusch niet,’ zei Willem. ‘Ja, wacht; ik ga, dunkt me, eerst mijn tuintje wat opknappen, en als dat mij verveelt, neem ik mijn bouwdoos, of teeken wat op de lei, of zoek een boekje op. - Ik hoop, dat St.-Nicolaas mij weer wat nieuwe boekjes brengt, want die ik heb, ken ik al half van buiten.’

‘Dat zal Sint Nicolaas zeker wel, beste jongen,’

[p. 126]

zeide de moeder. ‘Kom, geef mij nu een zoen en houd u goed.’

Willem bracht zijne moeder nog tot op de stoep, en toen ging hij in den tuin, om daar eens naar zijn eigen plekje grond te zien, 't Was goed, dat hij er kwam, want er was in de laatste dagen veel regen gevallen, en dus was het onkruid er met geweld opgeschoten. Ook waren een paar planten van de stokjes losgeraakt en lagen tegen den grond, terwijl de wormen en slakken hier en daar vrij wat schade hadden aangericht.

‘Och, och, wat ziet mijn tuintje er uit!’ riep Willem.

‘Zoo slordig is het nog nooit geweest, en ik zal vrij wat te doen hebben, om alles weer in orde te krijgen. Ik moet eerst tuinstokjes en bindgaren hebben, om mijne arme planten op te binden, en dan moet ik eens zien, wat ik tegen al dat onkruid en die leelijke slakken begin.’

Terstond ging hij moedig aan het werk. Hij liep naar het tuinhuisje, om hark en schoffel te halen, nam meteen zijn klein kruiwagentje mee, en ging toen aan het opbinden en wieden, zoodat alles er al spoedig veel knapper begon uit te zien. Toen dat gedaan was, ving hij nog eene menigte slakken en rupsen weg, laadde alle steentjes en dorre bladen op zijn kruiwagentje, en harkte de bedjes en paadjes zorgvuldig aan.

‘Zie zoo,’ dacht hij, nadat hij een paar uren hard gewerkt had, ‘nu kan ik mijn tuintje weer aan iedereen laten zien. Mama zal raar opkijken, dat alles nu weer

[p. 127]

zoo knap in orde is, zonder dat de tuinman mij wat heeft geholpen.’

Hij ging nu zijn tuiniersgereedschap weer op zijne vaste plaats brengen en overlegde toen, wat hij verder zou doen.

‘Kom, ik wil eens wat hoepelen,’ dacht hij en dreef zijn hoepel een paar maal de lange en breede laan op en neer. Dat harde loopen beviel hem echter niet lang in de hitte, en dus wandelde hij liever stilletjes naar huis terug.

Terwijl hij zoo het groote rozenperk voorbij kwam, verbeeldde hij zich, dat hij daar tusschen de bladers een zacht piepen en fluiten hoorde.

‘Wat is dat?’ dacht hij; ‘is 't niet net, of het onze kanarievogel is? Ja, zeker is hij 't. Maar hoe komt hij hier? Zijn kooitje stond van morgen in de vensterbank; zou ik het deurtje hebben open gelaten?’ En nu begon hij zachtjes te fluiten en te roepen, om het diertje te lokken. Dit kwam dan ook al spoedig voor den dag huppelen, en Willem zag, dat het wezenlijk zijn kanarievogel was. .

‘Ei, Piet, hoe ben je zoo uit je kooitje gekomen? En hoe vang ik je nu het best weer?’ dacht hij en legde zijn hoepel neer. Hij kwam voorzichtig nader, stak zijn vinger uit en lokte hem, daarop te komen zitten, zooals hij ook wel placht te doen, als hij vrij door de kamer vloog. Het diertje leek heel blij, dat het zijn meester weerzag, want het kwam dadelijk op hem toe en begon een lustig deuntje te fluiten.

Willem nam hem voorzichtig op, om hem weer in

[p. 128]

zijn kooitje te brengen. ‘Zie zoo, vrindje,’ zei hij, toen Piet weer goed en wel op zijn stokje zat, ‘daar heb ik je nu en ik zal voortaan wel zorgen, dat je niet weer ontsnapt. Je moogt blij wezen, dat de kat je niet heeft opgegeten. Kom, ik wil wat groene bladen over je kooitje leggen en je buiten het raam ophangen; dan is 't net, of je in het groene bosch bent.’

Moe van zijn tuinieren en zijn hoepelen, ging Willem nu in een van zijn prentenboekjes zitten lezen en teekende daar een hond en een paardje uit na. Zoo ging de middag voorbij, zonder dat hij 't zelf wist en zonder dat hij zich een oogenblik verveeld had. ‘He, mama, is u daar al weer?’ riep hij, toen zijne moeder thuis kwam. Was hij echter gaan zitten en had niets gedaan of de meiden geplaagd en allerlei kattekwaad uitgericht, dan zou hij zoo blij en vergenoegd niet geweest zijn, toen hij den volgenden morgen zijne moeder zijn tuintje kon laten zien en deze haast niet begrijpen kon, dat hij dat zelf alleen zoo keurig mooi in orde had gebracht.