Uit het kinderleven

Rijk en arm.

Er waren eens drie zusters. Ze zaten in den tuin op het gras en speelden met hare poppen. Ze hadden in het geheel zes poppen, van welke de grootste echter niet grooter dan een wijnflesch was.

De meisjes speelden schooltje met hare poppetjes. Daar kwam buurmans Lotje dicht bij de schutting staan. Het arme meisje drukte haar hoofdje tegen de latten aan en zag stil en met een bedroefd gezichtje toe, hoe de drie zusters zoo aardig speelden. Het was licht mogelijk, dat ze daarbij dacht: ‘Och, dat ik toch maar een eenig popje had!’

De drie zusters zagen het arme Lotje daar zoo treurig tegen de schutting aan leunen. ‘Waarom kijkt zij zoo bedroefd?’ dachten zij. ‘Weet ge wat,’ zeide Constance, de oudste zuster, ‘we willen dat arme Lotje eens hier laten komen. Ze mag wel een uurtje met ons spelen. Wij hebben immers poppen genoeg.’

‘Ja, ja,’ zeiden de beide anderen, ‘dat is goed. Het arme Lotje zal zeker recht blij wezen.’

‘Kom hier bij ons, Lotje, en speel wat mee,’ riep Constance hierop heel vriendelijk.

[p. 62]

Lotje kwam echter niet dadelijk. Zij kon niet gelooven, dat het ernst was, dat zulke voorname kinderen met haar spelen wilden.

Eerst toen Constance het tuinhek zelf wijd openzette en zei: ‘Kom, Lotje, kom dan toch!’ kwam het arme meisje op de drie zusters toe.

De kleine meid was recht gelukkig. Hare oogen en haar geheele gezichtje straalden van blijdschap. Spoedig zat zij midden onder de drie anderen in het gras. En die waren zoo lief en zoo goed voor haar, alsof het arme meisje ook een zuster van haar was. Lotje kreeg telkens de mooiste pop, om haar in slaap te wiegen of te dragen.

Het kleine meisje gedroeg zich dan ook heel aardig en beleefd en was zeer bescheiden. En daarom kregen de drie zusters haar ook meer en meer lief. Toen het spelen was afgeloopen en de zusters weer naar de leerkamer moesten, gaven zij zelfs het arme Lotje een van de zes poppen present.

Lotje dankte daar eerst recht hartelijk voor en huppelde toen door en door vergenoegd met haar popje naar huis.

Onderweg dacht zij echter nog: ‘Ik had toch maar nooit van mijn leven gedacht, dat die drie rijke, voorname juffertjes zoo goed en zoo lief konden wezen.’

En de drie zusters zeiden tot elkaar: ‘We hadden toch nooit gedacht, dat een zoo arm meisje als die Lotje zoo aardig en hupsch kon zijn.’