Uit het kinderleven

Het horloge.

Reint en Frits waren altijd blij, als hun vader hun zijn horloge eens in handen gaf, zoodat zij dat opendoen en de vele kleine raadjes, die daarin waren, bekijken konden. De vader verbood hun echter, die raadjes aan te raken, en, als hij er bij was, deden zij dat ook nooit. Eens liet hij evenwel zijn horloge op tafel liggen. De jongens kwamen in de kamer, zagen dat en vielen er dadelijk op aan. Reint maakte de gouden kast open en keek naar het binnenwerk.

‘Ik wil toch eens aan de raadjes voelen,’ zei hij, ‘hoe glad en hoe fijn ze zijn. Dat kan zeker geen kwaad.’ - ‘Doe 't niet!’ riep Frits, ‘vader heeft het verboden.’ - Reint deed het evenwel toch. Hij voelde eens aan de raadjes en.... 't horloge tikte niet meer. Hij schrikte, maakte het gauw toe en legde het weer op tafel.

‘Ei,’ zei Frits, ‘nu zul je wat hooren, als vader

[p. 40]

komt. Maak maar gauw dat je wegkomt, en vraagt vader, zeg dan, dat je 't horloge niet gezien hebt.’

‘Foei,’ antwoordde Reint, ‘Foei, Frits! hoe kun je mij zoo'n ondeugenden raad geven? Eerst ben ik ongehoorzaam geweest, en nu zou ik nog jokken? Neen, dat doe ik niet; ik wil vader de waarheid zeggen, al wordt hij ook nog zoo boos.’

Frits lachte zijn broeder uit, maar nu kwam de vader binnen, die in de kamer daarnaast alles gehoord had. ‘Braaf Reint!’ zei hij. ‘Zeg gij maar altijd de waarheid en kom er rond vooruit, als ge schuld hebt. Dat zal je zeker vergeven worden, als ge er berouw over hebt. En gij, Frits, schaam je. Een kind, dat liegt, is een ondeugend kind.’

Frits schaamde zich nu, terwijl Reint zijn lieven vader dankbaar was voor zijn goedheid. Hij jokte nooit, ook dan niet, als hij door een leugen straf voor ondeugendheid kon ontloopen. En zoo moesten ook alle brave kinderen doen.