Uit het kinderleven

De kanarievogel.

Riekje had op haar jaardag een heel mooien kanarievogel gekregen. Het kleine diertje huppelde vroolijk in zijne ruime kooi rond en zong van den morgen tot den avond. Daarbij was het blinkend goudgeel, had heldere, levendige oogjes en een pluimpje boven op den kop. Toen Riekje nu zei, hoe blij zij met dit vogeltje was, vroeg haar vader: ‘Maar zult gij er wel zoolang blij mee wezen? Zult ge 't alle morgen trouw voer en water geven en zorgen dat het geen dorst of honger lijdt?’ ‘O pa, dat zult u eens zien, 't zal nooit ergens gebrek aan hebben,’ antwoordde Riekje.

In de eerste dagen en weken hield Riekje ook woord Iederen morgen, zoodra ze zich gekleed had, haalde zij frisch water voor haar vogeltje. Ook hield zij zijn zaadbakje altijd goed gevuld. Zij vergat ook niet, nu

[p. 38]

en dan een klontje suiker te nemen en dat tusschen de tralies in te steken, omdat Pipi zoo dol veel van suiker hield.

Na een tijd werd Riekje vergeetachtig. De vogel werd haar onverschillig en ze keek weinig meer naar hem om. Suiker had zij hem in lang al niet meer gegeven, en nu vergat zij soms wel, hem water en zaad te brengen. De vader herinnerde haar gedurig aan hare belofte, dat zij altijd goed voor Pipi zorgen zou. ‘Vergeet het arme schepseltje niet,’ zeide hij. ‘Ge ziet, dat het zit opgesloten en zichzelf niet helpen kan. 't Moet verhongeren, als gij er geen zorg voor draagt.’

Die vermaning hielp voor een poosje, maar dan vergat Riekje haar weer.

Op een dag moest de vader voor een paar weken op reis gaan. Voordat hij wegreed, zei hij nog: ‘Riekje, vergeet je vogeltje niet.’

Riekje beloofde dat, maar had het den volgenden dag al vergeten.

Toen de vader terugkwam, vroeg hij al gauw: ‘Hoe is 't met Pipi?’ - Riekje schrikte, want zij had hem geene enkele maal zaad en water gebracht, en toen zij ging kijken, lag het diertje dood in zijne kooi. 't Was van honger gestorven.

Nu werd de vader zeer boos. ‘Gij wreed, ondeugend kind,’ zeide hij. ‘Gij hebt het arme dier vermoord.

[p. 39]

Tot straf daarvoor zult ge ook dat nieuwe kleedje niet hebben, dat ik voor u meegebracht heb. Ga dadelijk de kamer uit!’

Schreiend ging Riekje weg en het duurde lang, eer haar vader haar hare vergeetachtigheid vergeven had.