Uit het kinderleven

[p. 29]

De wolf.

‘Schaam je toch, Mientje!’ zei de moeder op ernstigen toon. ‘Ge wordt al zoo'n groote meid en zijt nog zoo bang. Er is daar niemand, die je kwaad kan doen.’

Mientje zou namelijk naar de keuken gaan en een glas water halen. Omdat het echter donker was en in de keuken geen licht brandde, durfde zij er niet alleen naar toe. Zij had van andere kinderen allerlei gekke en dwaze historietjes van wolven, beren en bietebauwen gehoord, en was daar nu zoo bang en angstig van geworden. De moeder stelde haar gedurig voor dat men zulke wilde gedierten hier in Holland niet had, maar dat hielp niet en het domme meisje bleef nog altijd even angstig. Zij wou volstrekt geen water halen en begon te huilen.

Eindelijk werd de moeder ongeduldig en zeide, dat

[p. 30]

zij gaan moest. Toen gehoorzaamde zij eindelijk, nam een glas en sloop heen. Maar terstond daarna kwam zij huilend en op een drafje terug en riep: ‘Och moeder, moeder, buiten is een groote wolf, en die wil mij opeten!’ ‘Ge zijt niet wijs, Mientje,’ zei de moeder, ‘en zult zien, dat het niets is.’ Zij greep het licht, nam Mientje bij de hand en trok haar mee naar de keuken.

‘Nu,’ vroeg zij, ‘waar is dan de wolf?’ - ‘Och, hij is daar onder de tafel gekropen.’

De moeder lichtte met het lampje onder de tafel, en ja wel, daar zat hij .... 't kleine hondje Joli. Dat had Mientje in hare gekke schrikachtigheid voor een wolf aangezien. Nu moest zij zelve over haar gekken angst lachen, en nam zich voor, nooit weer zoo kinderachtig te wezen. Bij dag en bij avond liep zij overal heen, naar de keuken, op zolder en in den kelder en nooit heeft zij ergens een beer, een wolf of eenig ander wild beest gevonden.