Uit het wonderland

De oudejaarsavond van 't arme kind.

't Was bitter koud. 't Sneeuwde, het vroor en 't was al bijkans heel donker en avond, - de laatste avond van het jaar. In deze koude en donkerheid ging een klein arm meisje langs straat, blootshoofds en met bloote voetjes. Toen ze van huis ging, had ze nog een paar muilen aangehad, die vroeger hare moeder had gedragen; maar die waren haar veel te groot en te wijd geweest. Toen de kleine een vigilante hoorde

[p. 118]

aankomen, schopte zij ze allebei uit, daar ze anders niet gauw genoeg uit den weg had kunnen komen. De eene muil was in de donkerheid niet weerom te vinden, en de andere was door een jongen opgeraapt, die haar mee naar huis nam, om ze aan zijn kleine zusje tot wieg voor hare pop te geven.

Zoo liep daar nu dat kleine arme meisje met hare bloote voetjes, die bont



en blauw waren van de kou. In een oud sigarenkistje droeg zij lucifersdoosjes te koop; maar dien heelen dag had zij nog maar één doosje verkocht, en niemand had haar ook maar wat gegeven. Bibberend en rillend van honger en kou, dwaalde de arme kleine daar nu nog zoo rond. De sneeuwvlokken bedekten haar lang blond haar, en tranen en het water van de gesmolten sneeuw liepen haar bij de wangen neer.

In vele huizen, waar zij voorbij kwam, zaten vroolijk menschen in de warme kamer. Zij dronken wijn, lachten en praatten, en dachten niet aan de ellende der arme lieden, niet aan het hongerige en verkleumde meisje buiten op straat. De kleine ging in een hoek tegen den muur zitten en haalde de ijskoude voetjes naar zich toe. Naar huis gaan dorst ze niet, want zij

[p. 119]

bracht immers heel geen geld mee en vreesde, dat haar vader haar daarom slaan zou. En thuis was het toch ook koud.

In een kamer van het huis, waarvoor de kleine zat, waren verscheiden kinderen om de tafel verzameld. Zij speelden lotto, en zongen nu en dan eens een liedje, en lachten en juichten, en hadden recht veel pret. Op een zijtafeltje stond een groote schotel met gebakjes voor de kinderen, en zij namen daarvan zoo vaak zij maar lust hadden. En de arme kleine had dolgraag een korstje droog brood gehad, als maar iemand haar dat had gegeven. Maar niemand stoorde zich aan haar, niemand zag naar haar om.

Het kindje verkleumden de handen van kou; de tranen bevroren het op de wangen; hare naakte voetjes werden stijf. Het kon zich niet meer oprichten en begon te slapen. Ook de kinderen in het mooie huis werden slaperig, en men bracht hen in een zacht bed, waar zij warm lagen en spoedig pleizierig droomden.

Toen het morgen werd, stonden de kinderen weer vroolijk op en kregen warme melk en versche krentenbroodjes tot ontbijt. Op eens kwam daar de meid verschrikt naar binnen en vertelde, dat buiten tegen een hoek van het huis een kind bevroren lag.

‘Och dat arme schaap!’ zeiden toen de menschen en hadden medelijden met het kind; maar toen dat nog leefde en trillend van kou en honger langs de straat liep, had niemand er medelijden mee gehad.