Uit het wonderland

Een goede les.

Als moeder het heel druk had of uitging, moest Door wel vaak op haar kleine zusje passen. Die Door was evenwel een lichtzinnig meisje; ze liep heel dikwijls op straat bij de andere kinderen, om te spelen, en liet dan het kind alleen. De moeder had haar daar al een paar maal op betrapt, en haar dan ernstig bestraft.

Eens, toen de ouders met de kinderen aan tafel zaten, werd de deur geopend en trad een arm man binnen, die een houten been had. Die man vroeg om een aalmoes; maar vader zei: ‘Kom ga dan maar

[p. 116]

aan tafel zitten; er is nog eten genoeg voor u over.’

De arme man deed dat graag, want hij had in lang geen warm eten gehad. Toen hij verzadigd was, zei de vader: ‘En nu vrind, vertel ons eens, hoe ge aan dat houten been zijt gekomen.’

‘Och,’ zei de man, ‘daaraan is mijn zuster schuld. Ik was drie jaar oud. Mijn ouders arbeidden op het veld, en mijn zus zou op mij passen. Die was evenwel een heel wild, speelziek ding, dat overal rondliep en mij alleen liet. Op dien ongelukkigen dag waren zus en ik weer alleen thuis. Zus wist, dat in den kelder appels lagen, en om daar wat van te halen, liet zij mij alleen, ging de keldertrap af en bleef lang weg. Tot mijn ongeluk had zij de kelderdeur open gelaten; ik wou haar nakruipen en rolde bij al de trappen neer. Nu kwam zus terstond toe, nam mij op en droeg mij naar boven, waar ze mij op mijn bedje legde. Toen vader en moeder nu thuis kwamen en mij zoo hoorden huilen, zei zus, dat ik mij ergens gestooten had en dat mij verder niets scheelde. Had zij terstond de waarheid gezeid, dan zou 't zoo erg nog niet zijn afgeloopen; maar zij zweeg, uit vrees voor straf. Van uur tot uur werd het erger met mij.

Toen eindelijk eerst bekende mijn zuster, dat ik in den kelder was gevallen. Nu werd terstond de dokter gehaald; toen die mij onderzocht had, zei hij, dat het te laat was. Was hij dadelijk geroepen, dan had hij mij nog kunnen helpen. Deze arm hier bleef stijf en dit been werd mij afgezet. Nu moest ik met een houten been op een kruk rondsukkelen en mijn brood bedelen, dat ik door eigen arbeid had kunnen verdienen, als zus maar beter op mij gepast had.’

[p. 117]

Hier zweeg de man en zuchtte diep. De vader en de kinderen zagen hem met medelijden aan, en de moeder kreeg de tranen in de oogen, nu zij bedacht, hoe licht ook háár kind een ongeluk kon krijgen, daar toch Door even wild en loszinnig was, als dat zusje van den bedelaar.

Door merkte, waarom hare moeder zoo bedroefd was, kwam op haar toe, greep hare hand en zei:

‘Moeder, schrei niet! Ik wil een beter meisje worden.’

En zus Door heeft woord gehouden ook. Zij paste voortaan zoo goed op de jongere kinderen, dat de moeder niet ongerust behoefde te wezen, als zij eens uit moest gaan. Zoodra Door lust voelde, om eens even de deur uit te wippen en op straat wat te spelen, dacht zij aan den armen man met zijn houten been en bleef stilletjes bij haar klein broertje of zusje, om te zorgen, dat die niet ook van de trappen viel en voor zijn heele leven ongelukkig werd.