Uit het wonderland

De strooman.

Een boer had een mooi veld met rogge. De aren zaten vol korrels, en de korrels zaten vol meel, en ze waren bijna rijp. Toen kwamen de ondeugende musschen, vielen hem in zijn koren en pikten de halfrijpe korrels weg. Als dat nog lang zoo geduurd had, zou de arme man niets meer gekregen hebben, en hadden de kleine dieven alles opgegeten.

Nu ging hij op een morgen al heel vroeg naar buiten, om op de deugnieten te schieten; maar toen hij kwam, waren zij er al geweest; want de musschen staan nog vroeger dan de boeren op. En ze hadden hem al weer vrij wat van zijn koren weggediefd, en nu zaten zij in buurmans kerseboom, en smulden van de kersen, en maakten een leven en geweld, alsof ze pleizier hadden in hun eigen ondeugendheid.

De boer krabde zich achter de ooren en overlegde, wat hij doen zou; want zijne kostelijke rogge wilde hij hun toch niet laten. Op eens kwam hem wat in de gedachten. Toen hij naar huis kwam, nam hij een stok, zoo lang als een mensch, wond daar stroo om, totdat hij dik genoeg was, maakte hem twee armen, trok hem toen zijn oude jas aan, zette hem zijn

[p. 102]

[p. 103]

ouden hoed op en gaf hem een groote zweep in de hand.

Toen nu de musschen waren gaan slapen, nam hij dezen strooman, ging er mee naar het veld en zette hem midden op zijn korenakker, net alsof hij een levend mensch was geweest. Den volgenden morgen, zoodra de musschen wakker werden, vlogen zij terstond naar den akker, waar zij eens terdeeg te gast wilden gaan; maar toen zij er kwamen, kijk, daar stond al de boer in zijn oude jas, den hoed op 't hoofd, en dreigde hen met de zweep. Daar hun dat te gevaarlijk toeleek, durfden zij niet nader komen, maar bleven van verre loeren, of die man met de zweep dan niet eindelijk naar huis zou gaan. Die ging echter niet, ze mochten wachten, zoo lang ze wilden; hij bleef stil staan en als de wind kwam, zwaaide hij zijn zweep, zoodat ze zoo bang werden als wat.

Eindelijk vlogen zij met hongerige maag naar huis; maar nu hoopten zij, dat de boer, daar hij zoo vroeg naar het korenveld was gegaan, zijn venster zou hebben opengelaten. Als dat zoo was, wilden zij van de kaas stelen, die hij daar gewoonlijk zette te drogen. Dat bekwam hun echter slecht. Toen namelijk de boer de musschen zoo naar zijn venster zag loeren, verborg hij zich achter de deur; en toen nu de stoute kaasdieven in de kamer kwamen vliegen, trok hij het raam aan een touwtje toe. Nu waren de heeren musschen gevangen en hunne diefachtigheid kwam hun duur te staan.