Proza en poëzie

[p. 64]

Egel en haasje.

Er was eens een egel, die zijne woning aan den boschkant had. Daar lagen verscheiden steenen op elkaar gestapeld. Onder deze steenen had de egel zijn hol.

De egel had het daar goed en wel. Hij vond alledag genoeg te eten. Was hij moe, dan legde hij zich aan den boschkant neer, sliep en liet zich aardig door de lieve zon beschijnen.

Op een dag huppelde een haasje den egel voorbij. Het huppelde naar een koolveld en ging daar aan het smullen.

‘Och,’ zei toen de egel bij zich zelven, ‘wat is toch maar een haasje! Een haasje heeft het veel beter dan ik. Het heeft zulke mooie lange beenen en de mijne zijn zoo kort. Mijne beenen ziet men nauwelijks. Daarom kan het ook groote sprongen doen. Ik echter kan maar zoowat

[p. t.o. 64]

[p. 65]

trippelen en moet altijd kleine stappen doen. En wat heeft het haasje mooie lange ooren! De mijne zijn zoo klein als muizenooren. Het haasje heeft een allerliefst staartje. Aan mij is geen staart te zien. Het haasje vindt overal wat te eten. Als ik honger heb, moet ik eerst de muizen naloopen en vangen. Och, dat ik toch maar eer haasje was!’

Wat de egel daar zoo bij zich zelven zei, dat had het boschmannetje gehoord. Dat boschmannetje was een dwerg en kon tooveren.

Toen de egel niets meer zei en daar treurig neerzat, trad het boschmannetje voor den dag en zei: ‘Zooals ik hoor, zoudt ge graag een haasje zijn. Is 't niet zoo?’

‘Och ja, boschmannetje,’ zei de egel. ‘Ik zou recht gelukkig wezen als ik een haasje was.’

‘Is je dat wezenlijk ernst?’ vroeg het boschmannetje.

‘Ja heusch,’ antwoordde de egel; ‘ik zou dolgraag een haasje zijn.’

‘Nu, dien wensch wil ik dan vervullen,’ zei hierop het boschmannetje. ‘Als gij morgen vroeg wakker wordt, zult ge geen egel meer zijn, maar een haasje.’

Dien avond ging de egel zeer vroolijk naar zijn nachtleger. Hij kon van ongeduld bijna niet in slaap komen.

[p. 66]

En jawel! Den volgenden morgen was hij geen egel meer, maar een haasje.

Nu was dan zijn eerste werk, dat hij naar het veld huppelde, waar groene vette kool stond. Hier buitelde hij van blijdschap over den kop en knabbelde aan de malsche bladen.

Terwijl hij daar echter zoo zat en een heerlijk maal hield, kwam een jager aansluipen. Zoodra de jager het haasje zag, legde hij zijn geweer aan de wang, mikte en poef! - daar lag de haas en was dood.

Als de egel maar egel was gebleven, zou geen jager hem hebben doodgeschoten.