Proza en poëzie

[p. 62]

De honig.

‘Hoezee, 't is vandaag Groene Donderdag,’ riepen Paul, Egbert en Gus. ‘Nu krijgen we honig te proeven. Dat heeft moeder ons beloofd.’

En jawel. Toen de drie jongens aan de ontbijttafel kwamen, lag daar voor ieder een beschuit met honig klaar. De moeder had den honig niet gespaard. De beschuiten waren er dik mee besmeerd. Dat vonden de jongens kostelijk lekker.

‘O moeder,’ zei de kleine Egbert, ‘kon ik maar alledag honig krijgen! 's Morgens honig, 's middags honig. O, wat zou dat heerlijk wezen! Ik zou dan niets anders eten.’

‘Nu, als ge denkt, dat de honig je altijd zoo goed smaken zal als nu, dan willen we dat toch eens beproeven,’ zeide de moeder. ‘Ik heb een grooten pot vol

[p. 63]

honig gekocht en heb dus voorraad. Voortaan zult gij daar iederen dag van op uw boterham krijgen.’

‘O, dat is kostelijk!’ riep kleine Egbert uiterst vergenoegd. ‘Alledag honig! Wat zal ik dan smullen!’

Van dezen dag af kreeg Egbert niets dan honig op zijne boterhammen. Den eersten dag vond hij dat, o, zoo lekker. Den tweeden dag smaakte de honig hem ook nog goed. Op den derden dag vond Egbert de honig niet zoo heel zoet meer. Hij had zijn boterham liefst maar half opgegeten. Op den vijfden dag zeide hij tot zijne moeder: ‘Och moeder, die honig smaakt mij toch niet meer. Ik wil er maar liever niet meer van hebben. Ik wil weer eten, wat de anderen ook eten.’

‘Dat heb ik dadelijk wel gedacht, beste jongen,’ zeide de moeder. ‘Nu zal een stuk droog brood met zout je even goed smaken, als op Groenen Donderdag de eerste beschuit met honig.’