Proza en poëzie

[p. t.o. 51]

[p. 51]

De papegaal.

Heel uit Oostinje had neef Jan

Een bonten papegaai gezonden,

Dien, zooals men wel denken kan,

De kindren allerprachtigst vonden.

Hij zat in een vergulde kooi,
En praten kon hij, o zoo mooi!

‘Nou,

Baas, vrouw!

Koppetje krauw -

Gauw!’

Dat was me een pret in de eerste week!

En wat kon Lor mooi dienaars maken,

En wat het allerkluchtigst leek,

Als hij een nootje zat te kraken

Of, met een klontje in zijn poot,
Riep tot vermaak van klein en groot:

‘Nou,

Baas, vrouw!

Koppetje krauw -

Gauw!’

[p. 52]

 

Maar toen nu Lorre een week of wat

 

In huis daar in zijn kooi gewoond had,

 

En honderdmaal zijn heelen schat

 

Van kunstjes aan elkeen vertoond had,

 

Werd men zijn dom gesnater moe

 

En luisterde geen mensch meer toe

 

Of keek naar hem,

 

Al riep hij met zijn schelste stem:

 

‘Nou,

 

Baas, vrouw!

 

Koppetje krauw -

 

Gauw!

 

 

 

Zoo zat daar Lor geheel verlaten;

 

Want bonte kleeren en mooi praten

 

Bevallen licht in 't eerst half uur,

 

Maar ze vervelen op den duur.