De ondeugende kinderen

[p. 12]

Hansje - schreeuwleelijk.

Lieve kindren, hoort reis aan,

Hoe 't klein Hansjen is gegaan,
Die - zoo'n malle huiletuit! -
Ging haar moeder maar eens uit,
Altijd huilde en gierde: ‘Och jé,
Als moeke uitgaat, wil ik meê!’

‘Kindlief,’ zei eens moeder, ‘'k moet

Even uit; - dus, meid, wees zoet!’
Maar klein Hansje riep: ‘Och neen,
'k Wil niet wezen hier alleen.’ -
Wat de moeder zei of deê,
Hansje huilde: ‘Ik wil ook meê!’

Klap, klap, klap! Wie kwam toen daar?

Wel, 't was sinjeur Ooijevaar,
Die kwam kijken op 't gerucht,
Want ons Hansje kreet geducht,
En riep al: ‘Hi! Ho! Hu! He!
Moeke is uit, en ik wil meê.’

‘Wil je meê?’ zei Lepelaar,

‘Kostlijk, kind! Kom meê dan maar
Naar mijn nest hier op het dak....’
En mèt greep hij haar bij 't pak;
Wat ze ook kreet van och en wee,
Hansje moest naar 't nest nu meê.

Te eten daar, in plaats van brood,

Kreeg ze kikkers uit de sloot,
Of soms - wat een kostlijk maal!
Nog een wormpje, piertje of aal.
De Ooijevaar zeî: ‘Wees te vreê,
Kind, want nu ben je immers meê.’

[p. 13]

 

 

En toen eindlijk 't najaar kwam,

 

- Kindren, denkt eens! - och, toen nam

 

De ooijevaar, hij zijn vertrek,

 

Haar knaphandig in zijn bek.

 

Over land en over zee

 

Moest nu 't arme Hansje meê.