De gebroken vaas

De goede Fee.

Er was 'ereis een bosch. Midden in dat bosch stond een hooge, zware eikeboom. Onder dezen eikeboom lag een breede steen. Deze steen nu was de rustbank voor eene goede Fee, die in het bosch woonde.

Als de Fee 's morgens in het bosch wandelen ging, rustte ze altijd wat op dezen steen uit. Kwam nu een reizend handwerksgezel dien weg langs, en de Fee merkte, dat hij een goed mensch was, dan gaf zij hem wat. Zag zij eene arme vrouw voorbijkomen, die een korf vol dor hout uit het bosch gehaald had, dan sprak de Fee haar vriendelijk aan. ‘Zet dien zwaren korf daar toch een ommezientje neer,’ zei de Fee tot het arme mensch, ‘en rust wat uit. Hier op mijn steen is nog plaats voor u.’

Daarop begon de Fee een gesprek. En merkte zij nu, dat de arme

[p. t.o. 12]

[p. 13]

vrouw eene goede, brave ziel was, dan stopte zij haar heimelijk een pakje in haren korf. Als de arme sloof dan naar huis kwam en dat pakje vond en het openmaakte, vond zij er kleedingstukken of levensmiddelen voor verscheiden dagen in.

Op zekeren dag zat de goede Fee weer onder den eikeboom op haren steen. Daar zag zij, hoe een arm meisje onder de struiken rondkroop en kruiden zocht en plukte.

‘Kom toch eens hier, mijn dochtertje,’ riep de Fee.

Het arme meisje kwam. Het was bitter armoedig gekleed en had in de eene hand een bosje kruiden, die het geplukt had.

‘Waartoe zoekt gij die kruiden in het bosch?’ vroeg de Fee het meisje.

‘Deze kruiden moeten eene goede thee zijn,’ antwoordde het kind. ‘Ik wil ze koken, als ik thuis kom. Die thee wil ik dan aan mijne goede moeder te drinken geven. Die is erg ziek en ligt al lang te bed.’

‘O wee!’ zei de Fee, ‘dat spijt me, dat uwe moeder zoo ziek is. Wat mankeert haar dan?’

‘Ja, dat weet, ik niet,’ zeide het meisje. ‘En dat weet mijne goede moeder ook zelf niet. Zij klaagt alleen, dat zij zoo slap en zwak is. Och, en nu heb ik haar al zoo van allerlei thee gekookt, maar het helpt niemendal.’

‘Nu, lief kind,’ zeide hierop de Fee; ‘ik weet een middel, dat uwe moeder stellig en zeker helpen zal.’

‘Is het waar?’ riep het meisje vol blijdschap. ‘Och toe, zeg mij dat middel dan toch! Ik wou zoo heel graag, dat mijne arme moeder weer beter werd.’

‘Dat geloof ik wel,’ zeide hierop de Fee. ‘Maar ziet ge, voor niemendal kan ik dat goede geneesmiddel maar zoo niet noemen. Ik verlang daarvoor drie dingen van je.’

[p. 14]

‘Och, al verlangt ge nog veel meer,’ riep het meisje. ‘Als ik het geven kan, wil ik het gaarne geven, als mijne moeder maar weer gezond wordt!’

‘Ja, ja, ge kunt het, mijn kind, als ge maar wilt,’ sprak de Fee.

‘Nu, wat verlangt ge dan van mij?’ vroeg het meisje.

‘Luister toe,’ antwoordde de Fee, ‘ge hebt thuis een klein geel kanarievogeltje, dat ge zeer liefhebt, omdat het zoo mooi zingt. Dat vogeltje moet ge mij geven. Dat is het eerste.

“Dan moet ge twintig dagen lang iederen avond, zoodra het donker wordt, in dit bosch komen en mij twaalf paddestoelen zoeken. Ge legt die paddestoelen hier op dezen steen, waarop ik zit. Ik kom ze dan afhalen en eet ze bij mijn avondboterham. Dat is dus het tweede, wat ik van u verlang.

En nu eindelijk het derde. Als uwe moeder weer gezond is, moet gij bij mij komen en mijne dienstmeid worden; maar ge moet een rond jaar bij mij blijven. En, dat zeg ik vooraf, ge zult van den morgen tot den avond terdeeg moeten arbeiden.

Nu zeg, lief kind, wilt ge mij dat alles beloven?”

Het meisje dacht een kort oogenblik na. Toen echter zei het vroolijk: “Ja, ja, ik beloof u alles, alles, als mijne arme moeder maar weer gezond wordt!” Ik wil zelfs twee jaren bij u als meid dienen. Maak mijne moeder maar gezond!’

Toen sprak de goede Fee: ‘Ik zie, dat ge een goed, braaf kind zijt. Ik zie, dat ge uwe moeder wezenlijk van harte liefhebt. En nu luister. Het was mij geen ernst, dat ge mij uw klein geel kanarievogeltje geven en paddestoelen zoeken en mijne dienstmeid worden zoudt. Ik wou maar alleen zien, of ge uwe moeder wezenlijk liefhadt. - Hier hebt ge drie kleine poedertjes. Geef daarvan aan uwe zieke moeder iederen morgen één om in te nemen. En als deze poedertjes

[p. 15]

op zijn, dan zal uwe moeder weer zoo gezond zijn als een visch. Maak nu maar gauw, dat ge naar huis komt.’

Het lieve kind dankte allerhartelijkst en kuste de goede Fee gedurig weer de hand. Daarop ging het op een drafje naar huis en deed, wat de goede Fee gezegd had.

Op den vierden dag was de moeder weer gezond. Ze kon weer opstaan en uitgaan. Nu was hare eerste wandeling naar het bosch. Daar ging zij op den steen onder den grooten eik zitten. Zij wilde op de goede Fee wachten. En toen de goede Fee kwam, dankte haar de moeder met mond en hand, dat zij haar geholpen had.