De gebroken vaas

De mooie Kousen.

‘Onze kleine Mina is een lief, goed kind,’ zeide de moeder tot den vader; ‘maar het spijt mij van haar, dat zij zoo ijdel is. Altijd wil zij hare beste kleeren aanhebben; om de overige geeft zij niet en ze is knorrig en huilt als ik haar Zondags niet heel mooi opschik. Vandaag is ze bij Riekje hiernaast, die jarig is, gevraagd en wil volstrekt hare nieuwe, dunne kousjes aantrekken, ofschoon het buiten zoo koud is.’

Mina stond er bij, toen de moeder dat zei en sloeg de oogen neer. Haar vader keek haar eens aan en zei: ‘Maar, Mina, je voeten zullen bevriezen, als je zoo dun gekleed gaat.’

‘Och, vadertje, dat kan me niet schelen,’ riep de kleine ijdel uit. ‘Ik wil wel wat kou lijden, als ik maar mooi ben.’

‘Goed,’ zei de vader. ‘Je zult je zin hebben; maar je zult ook zien, dat de straf achterna komt.’

Mina trok dus haar mooiste kleedje aan, liet zich de haren glad kammen en vlechten en trok de mooie kousen aan. Toen zij klaar was, ging zij voor den spiegel, bekeek zich van onder tot boven en vroeg:

[p. 12]

‘Moeder, zie ik er nu niet goed uit?’ - ‘Een kleine, ijdele pronkster ben je,’ zei de moeder, ‘een recht onverstandig dwaas ding.’

Mina stoorde zich hier niet aan en ging naar Riekje. Daar waren ook nog andere kleine meisjes op visite. Die vonden het al gauw in de kamer te benauwd en liepen de plaats op. Mina ging mee. Daar kreeg zij het echter geducht koud, daar de kou door de dunne kousjes drong. Zij kon het er niet langer uithouden. De andere meisjes lachten haar uit, want die waren goed gekleed en kregen van de kou geen last.

Mina ging schreiend in huis terug en al haar pleizier was voorbij.

Van dien dag af leerde zij hare verkeerdheid inzien en was vroolijk met de andere kinderen, al was ze ook niet zoo poes mooi meer.