De gebroken vaas

[p. 7]

Het Poppenkeukentje.

‘Loop heen, domme jongen; ik wil niet meer met je spelen!’ riep Dirk en gaf den kleinen Adolf een stomp, dat die bijna op den grond was getuimeld.

Adolf, die arme jongen, ging stil op zij en huilde, tot kleine Bertha kwam en hem bij de hand nam.

‘Huil niet langer,’ zei zij: ‘Je weet wel, Dirk is altijd zoo lomp. Laat hem loopen en speel wat met mij. Kom gauw. Kijk, het kind is al weer moe, en dus moet ik het in slaap brengen, maar terwijl ik dat doe, brandt mij de soep in de keuken aan. Och toe, Adolf, kijk er eens naar.’

Adolf veegde zijne tranen af en lachte van plezier.

‘Ja, gij zijt altijd goed voor mij,’ zei hij, en knikte Bertha vriendelijk toe. ‘Breng de pop maar in slaap. Als ze wakker wordt, zal ze een heel lekker papje krijgen. Ge zult eens zien, hoe 'n knappe kok ik ben.’

Terstond ging hij naar Bertha's klein keukentje en haspelde daarin om, dat het een plezier was om aan te zien. Eerst nam hij het hakmes en hakte het stuk koek daarmee klein. Vervolgens sneed hij de appels in heel kleine plakjes. Eindelijk haalde hij water uit de pomp, deed het in den pot en zette het potje op den haard. Nu wachtte hij eerst een poosje, en toen lei hij er den koek in, strooide er wat suiker over en maakte er met de plakjes appel een podding van, waarin men wel zoo had willen bijten. Juist toen hij daarmee klaar was, kwam Bertha, proefde even van het gebak en verklaarde, dat het heel goed was uitgevallen.

‘En waar hebt ge nu de pop neergelegd?’ vroeg Adolf hierop.

[p. 8]

‘Daar op dien stoel,’ zeide Bertha. ‘De kleine meid heeft nog geen ledikantje en daarom komt zij ook nooit zoo gauw in slaap. Ik wou, dat ik maar een ledikantje had!’

Zij zuchtte, en Adolf zei niets. Toen nu echter de soep klaar was, werd de pop gehaald, die ze om beurten voerden. Zoo ging de tijd gauw voorbij, en ze waren beiden recht vroolijk en vergenoegd geweest.

Twee dagen later kwam Adolf en bracht Bertha een mooi splinter-nieuw ledikantje.

‘Kijk,’ riep hij, ‘dat heb ik met mijn vader voor u gemaakt, omdat ge het zoo graag hebben woudt.’

Bertha klapte van blijdschap in de handen. ‘O, wat een beeldig mooi bedje. Hoe kostelijk zal mijn popje daarin slapen. Och, Adolf, wat ben je toch een beste, goeie jongen!’

Adolf werd rood van blijdschap, toen hij Bertha zoo blij zag. ‘Ge zijt immers ook altijd goed voor mij,’ zei hij. ‘Daarom ben ik blij, als ik u een plezier kan doen.’

De beide kinderen speelden weer even prettig met elkaar als twee dagen te voren; maar Dirk stond er met een boos gezicht bij en keek nijdig naar dat mooi ledikantje. Had hij Adolf niet zoo afgesnauwd, dan zou die hem ook wel wat gegeven hebben. Nu kreeg hij niemendal. Zoo gaat het, als kinderen niet goed en verdraagzaam met elkander ontgaan.