De gebroken vaas

Een Kibbelpartijtje.

‘Laat mijne pop liggen en kom niet aan mijn keukentje!’ riep kleine Bet haar broertje Frans toe.

‘Ik wil niet,’ zei Frans. ‘Jij rijdt met mijn wagentje en klapt altijd met mijne zweep; nu wil ik ook met jou goed spelen.’

Betje werd geducht boos, stampte met den voet op den grond en wou Frans slaan. Frans sloeg weerom en beiden maakten zoo'n leven, dat de moeder het in de kamer hoorde en verschrikt kwam toeloopen. Nu zag zij, hoe de kleinen druk aan het vechten waren, elkaar beten, krabden en eindelijk alle twee op den grond rolden, nog voordat de moeder hen vasthouden kon.

Betje had zich aan den arm bezeerd, en Frans bloedde uit zijn neus. Allebei huilden.

‘Ziet ge wel,’ zei de moeder, ‘dat komt er nu van, als kinderen

[p. 4]

geen vrede houden en gedurig kribben. Wat hebt ge dan nu weer gehad?’

Schreiend klaagde de een na den ander zijn nood.

‘Och, och!’ riep de moeder, toen zij alles gehoord had; ‘en moest ge daarom zoo krieuwen? Foei, ge moest verstandiger wezen. Weet je wat, speelt verder vandaag met de keuken en de pop, en morgen met het wagentje en de zweep, en nu, geeft mekaar de hand en zoent mekaar af. Kom, Frans, laat me eerst je gezicht eens afwasschen.’

Ze gaven mekaar de hand en beloofden nooit weer te krieuwen. Mama gaf hun suiker en brood; ze speelden den heelen dag met elkaar en verveelden zich geen oogenblik. 's Avonds, toen zij ontkleed werden, vroeg de moeder: ‘Hoe is het, hebt ge nu geen pret gehad? Is het niet veel beter, dat broer en zus niet krieuwen?’

‘O ja, mama,’ riepen beiden; ‘het is een heel plezierige dag geweest.’ En ze zoenden mekaar nog eens, dat het klapte.