Bij Saartje

De jongen, die wel durfde.

De kleine Dirk ging graag op het ijs. Zijn vader wou dat dan ook wel toestaan, maar vermaande hem, voorzichtig te zijn en zich niet op te dun ijs te wagen. Dirk liet evenwel die waarschuwing 't eene oor ingaan en 't ander weer uit.

Eens ging hij ook weer naar eene vaart en wou daar wat slieren. Op weg daar naar toe kwam hij een paar kameraden tegen. ‘Dirk,’ zeiden die, ‘ga niet op de vaart. Het ijs is nog te dun; ge kondt er licht doorzakken, en 't water is diep. Wij durven 't ook nog niet wagen.’

Dirk echter lachte daar wat mee en ging verder. Hij kwam aan de vaart. Hier stonden andere jongens. ‘Waarom gaat ge niet op het ijs?’ vroeg Dirk hun.

‘We durven niet,’ antwoordde een van de knapen. ‘'t IJs is nog niet sterk genoeg, en een nat pak halen willen wij niet.’

‘Gij bange jongens!’ riep Dirk. ‘Als gij niet durft, dan ga ik er alleen op. Ge zult zien, dat het ijs mij wel draagt.’

‘Dirk, Dirk,’ zij een van de jongens, ‘doe dat toch niet! Wees niet zoo roekeloos; 't kon slecht met je afloopen!’

[p. 104]

[p. 105]

Maar Dirk wou niet luisteren. Met één slier was hij midden op de vaart en riep: ‘Kijkt nu, is 't niet sterk genoeg? Ik durf er wel op dansen.’

Doch pas had hij dat geroepen, of krak! zei het ijs en Dirk plompte tot over de ooren in 't water. Hij schreeuwde jammerlijk om hulp. De andere jongens gierden en schreeuwden ook; maar ze konden hem niet helpen; want die op 't ijs gegaan was, zou er zeker ook doorgezakt zijn.

‘O helpt, helpt!’ gilde Dirk; ‘ik kan mij niet meer boven houden; helpt, helpt toch!’

Een van de jongens liep naar den molen, die niet ver daar van daan stond, om hulp te halen. De molenaar kwam met twee knechten toe. Ze hadden eene lange ladder meegenomen; die legden zij in de lengte plat over het ijs, en slechts met groote moeite werd Dirk zoo weer naar den wal gehaald. Hij werd naar huis gebracht, waar hij drie maanden ziek lag en in al dien tijd niet van zijn bed kon komen.