Bij Saartje

Jonker Hans.

Een koning had een jongen dienaar, en die heette Hans; maar ze noemden hem doorgaans jonker Pochhans, omdat hij altijd veel beloofde en weinig woord hield. Maar nu was aan 't hof van den koning ook een oude hofmeester, en die wou eens zien, of hij jonker Pochhans zijn pralen en snoeven ook afleeren kon. En nu zullen we eens zien hoe hij dat aanving.

Op een dag had de koning wel lust, om gebraden vogels te eten, en dus zei hij tot den jonker: ‘Hans, ga eens naar het bosch en schiet mij daar vijf vogels voor mijne tafel.’

[p. 101]

De jonker antwoordde: ‘Heer koning, niet vijf, maar honderd vogels wil ik schieten.’

‘Goed,’ zeide de koning; ‘als gij zoo goed schieten kunt, breng mij dan maar honderd. Ge zult voor elken vogel een gulden hebben.’

De oude hofmeester hoorde dat en ging den jonker vooruit naar het bosch, waar de meeste vogels waren. Daar floot hij hen, zoodat zij bij hem kwamen, en riep hun toe: ‘Vogels, vogels, vliegt gauw weg; want jonker Pochhans komt daar aan, en wil honderd vogels schieten.’

Toen nu jonker Hans in het bosch kwam, was daar geen enkele vogel meer te zien, want ze waren stilletjes in hunne nesten weggekropen. En toen jonker Hans nu met leege handen bij den koning kwam, werd hij honderd dagen in de gevangenis gezet, omdat hij zijne belofte niet had gehouden.

Toen hij weer vrij was, zei de koning op een morgen: ‘Ik wou vandaag wel graag vijf visschen op mijne tafel hebben.’ - Hans dacht aan zijne honderd dagen in de gevangenis, was dus een beetje voorzichtiger, en zei: ‘Ik wil u vijftig visschen vangen in plaats van vijf.’

‘Als ge zoo'n knap visscher zijt,’ antwoordde de koning, ‘vang mij dan vijftig, en gij zult voor iederen visch een dukaat hebben.’

De oude hofmeester hoorde dat weer, en hij liep vooruit naar den vijver en riep daar de baarzen, snoeken en karpers toe: ‘Vischjes, vischjes, zwemt gauw weg! Jonker Pochhans komt daar aan en wil vijftig visschen vangen.’

En toen de jonker aan het water kwam, kou hij

[p. 102]

geen enkel vischje vangen. Ze waren allen naar den anderen oever heengezwommen. Zoo kwam jonker Pochhans dan al weer met leege handen naar huis, en de koning was boos en liet hem vijftig dagen opsluiten, omdat hij zijn woord niet had gehouden.

Nadat die vijftig dagen om waren, zei de koning: ‘Ik wou van middag wel graag eens een haas op tafel hebben.’ - Jonker Hans dacht aan zijne gevangenis en zei: ‘Heer koning, ik wil u op zijn minst tien hazen brengen.’

‘Als ge zoo'n flink jager zijt, schiet me dan tien, en ge zult voor iederen haas een gouden tientje hebben,’ zei de koning.

Maar daar liep de oude hofmeester weer vooruit naar de hei, en riep de hazen en zei: ‘Haasjes, haasjes, maakt, dat je weg komt! Jonker Pochhans komt daar aan en wil tien hazen schieten.’

En toen de jonker kwam, kon hij dien ganschen dag geen haasje en zelfs geen onnoozel konijntje te zien krijgen. De koning evenwel liet hem tien dagen opsluiten, omdat hij zijn woord niet had gehouden.

En toen hij weer in vrijheid was, zei de koning: ‘Ik wou wel heel graag een herteboutje op mijne tafel hebben.’ - Jonker Hans dacht nu aan al 't verdriet, dat zijne pochhanserij hem al op den hals had gehaald, en zei heel ootmoedig en bescheiden: ‘Ik wil eens heengaan, heer koning, en zien, of ik ook een hert schieten kan.’

En ja wel, nu schoot hij wezenlijk een hert, waarmede hij vol blijdschap bij den koning kwam. Die lachte en zei: ‘Ziet ge nu wel, als men iets belooft, dat onmogelijk is, dan kan men licht woord houden.’

[p. 103]

De goede oude hofmeester lachte nu echter in zijn vuistje, want hij had gemaakt, dat jonker Hans voortaan eenvoudig, nederig en bescheiden werd.