Bij Saartje

Het goede meisje.

Eefje, een lief meisje, had altijd van hare moeder gehoord, dat men voor oude menschen ontzag moet hebben en hen vriendelijk behandelen en helpen, waar men maar kan.

Eens had zij op haar klein kruiwagentje een mandje vol appels naar een ziek mensch in de buurt gebracht, en nu kwam zij weer met het leege karretje terug. Op weg ontmoette zij eenen armen ouden man, die een paar takkenbossen droeg. Zij zag, dat den armen man zijn last zwaar viel, en zei tot hem: ‘Lieve man,

[p. 90]

leg dat hout maar hier op mijn karretje; dan breng ik het wel naar huis.’

‘Lief kind,’ antwoordde de man, ‘'t is heel braaf, dat ge zoo goed voor mij zijt; maar ik ben bang, dat de last voor je te zwaar zal zijn.’

‘O neen,’ zei klein Eefje, ‘ge zult eens zien, hoe



sterk ik ben. Wat men graag doet, dat valt iemand nooit te zwaar.’

En zij kruide nu het hout naar de hut van den ouden man. Op weg daarheen kwam zij haar eigen huis voorbij, en daar stond hare moeder juist voor het venster en keek uit.

Toen die nu haar dochtertje zag, hoe dat dien zwa-

[p. 91]

ren last zoo vroolijk voortschoof, werden hare oogen vochtig en rolde haar een traan bij de wangen neer. - Weet gij waarom?

En toen het meisje thuis kwam, drukte de moeder haar aan haar hart, kuste haar en zei: ‘Eefje, dat was braaf van je gedaan.’

En het kind was zoo blij en voelde zich zoo gelukkig, alsof ze 'k weet niet wat mooi present had gekregen.