Bij Saartje

[p. 79]

De windmolen.

Een jong duifje wou niet meer bij zijne moeder in het nest blijven. ‘Ik ben oud genoeg en ook wijs genoeg,’ zei het; ‘ik kan wel alleen door de wereld komen.’ En het vloog weg en bleef een heelen dag uit.

Tegen den avond evenwel kwam het weerom en wel zoo haastig en vol schrik, dat de oude duif verwonderd vroeg: ‘Wat scheelt je toch, kind?’

‘Och, moesje,’ zei het duifje en trilde daarbij over zijn geheele lichaam, ‘och, moesje, ge kunt u niet verbeelden, wat voor groote en booze dieren daar buiten in de wereld zijn.’

‘Ei,’ zei de moeder, ‘je hebt toch niet met eene kat te doen gehad? Je weet, ik heb je altijd gezeid, dat je van die dieren weg moet blijven.’

‘Neen, moes,’ zei het duifje, ‘eene kat heb ik niet gezien. Ja, de kat ken ik wel al, en ik zal wel zorgen, dat ik er niet dicht bij kom.’

‘Dan heeft je zeker een booze roofvogel gejaagd?’ vroeg de moeder vol medelijden. ‘Je hadt ook niet binnen zijn bereik moeten komen. Heb ik je niet vaak gezeid: katten en roofvogels zijn gevaarlijke vijanden?’

‘O moeder,’ zei het duifje, ‘ge houdt mij ook voor al te dom. Die booze dieren, katten, sperwers en uilen, vlieg ik altijd uit den weg; maar het vreeselijk dier, dat mij bijna te pakken heeft gekregen, lijkt heelemaal niet op andere dieren. 't Zat boven op een berg en

[p. 80]

sliep; daarom kon ik zijne pooten niet zien. Zijne vlerken waren evenwel zoo groot, als de wand van een huis; daarom dacht ik eerst niet, dat het vleugels van een levend dier waren, en ging op de spits van den eenen vleugel zitten. Maar op eens werd het beest wakker en begon zoo geweldig met de vlerken te slaan, dat ik ver weg werd geslingerd, en ik hoorde een geluid achter mij, alsof de storm tegen ons huis aanwaait. Ik was zoo verschrikt, dat ik niet eens durfde omkijken. - Als ik mij niet zoo gerept had, dan zou het zeker slecht met mij afgeloopen zijn, en hadt gij mij misschien nooit weergezien, lieve moesje.’

‘Wees maar bedaard, onnoozel kind,’ zei nu de moeder: ‘je hebt je onnoodig zoo ongerust gemaakt. Wat je voor een grooten roofvogel gehouden hebt, was eenvoudig een windmolen, die met zijne breede vleugels nooit van de plaats kan. Neem je maar voor de vijanden in acht, waarvoor ik je gewaarschuwd heb; de windmolens doen je geen zier kwaad.’