Bij Saartje

Waarom de hond ‘Houw, houw!’ roept.

In den ouden tijd gaven de honden geen geluid, maar waren zoo stom als visschen. Als men hun kwaad deed of hen boos maakte, begonnen zij dadelijk maar met te bijten, en dat konden zij bijzonder goed. De menschen lieten zich dat een tijd lang welgevallen, omdat zij meenden, dat het nu eens zoo hoorde en dat er niets aan te veranderen was. Toen eindelijk echter kwam een geleerd man tot de gewichtige ontdekking, dat men door slagen een hond het bijten afleeren kan. Dat werd nu terstond in alle kranten bekend gemaakt; de een vertelde het aan den ander, en zoo werden de honden, als zij ondeugend of boos waren, voortaan ter deeg gehouwen, zooals men in die oude dagen voor ‘slaan’ placht te zeggen. ‘Houw er maar goed op!’ zei men. - Dat was een booze tijd voor de honden; want alle dag kreeg nu de een, dan de ander een pak: Houw-houw! dat wil zeggen: een pak slaag.

Hierop hielden de honden eens eene groote bijeen

[p. 16]

komst en beklaagden zich, dat zij zoo dikwijls slaag kregen. ‘Als ik maar een klein beetje verkeerd doe,’ zei de hofhond, ‘dan is het terstond maar: Houw, houw!’ Dat zelfde klaagde ook de jagershond en de herdershond.

Toen wipte eindelijk een poedel op een hoogen steen en sprak: ‘Wij kunnen er niets tegen doen, dat wij Houw-Houw! krijgen; maar waarom zouden wij alleen slaag krijgen, als wij eens iets doen, dat niet goed is? Wij willen ook Houw-houw! roepen, als de menschen iets doen, dat kwaad of verkeerd is.’ ‘Dat is goed,’ riep de oude hofhond, en ook al de anderen waren daarmee tevreden. En alle honden leerden nu Houw-Houw! roepen, de een grof, de ander fijn, tot allen. groot en klein, het konden.

Daarom roept tegenwoordig nog een hond Houw-

[p. 17]

houw! als een stoute jongen hem plaagt of kwaad doet, en daarmee wil hij zeggen: ‘Houw, houw dien jongen, want hij is een deugniet.’ - Hij blaft ook Houw-houw! als een vreemde in huis komt, en dat moet dan beduiden: ‘Houw (sla) hem de deur uit, want hij hoort hier niet in huis!’ Slaapt de hond en hij hoort iemand leven en rumoer maken, dan roept hij weer: ‘Houw-houw hem, die daar zoo'n spektakel maakt!’

Als de voermansknecht den hond meeneemt, dan loopt en springt die vlug vooruit, en loopt dan het paard wat langzaam, dan wordt hij ongeduldig en roept den knecht toe: ‘Houw-houw eens op het paard; dan zal het wel vlugger loopen.’

Moet de slagershond het vee aandrijven, en wil dat niet goed voort, dan roept hij weer: ‘Houw-houw op de beesten; want dat gaat zoo veel te langzaam.’

Wil een dief 's nachts in huis breken, dan wordt de hofhond aanstonds wakker en blaft al zijn best: ‘Houw-houw den dief!’

Maar als de hond zelf iets verkeerds gedaan heeft, dan roept hij niet: ‘Houw-houw mij!’ maar hij houdt zich doodstil, trekt den staart tusschen de beenen, en is blij, als hij geen Houw-houw op zijn rug krijgt.