Bij Saartje

Haas en haasje.

In het bosch woonde een haas en die ging met zijn haasje, een klein aardig diertje, op een mooien zomerdag eens een wandelingetje doen. Op eens hoorde zij boven uit de lucht een vogel schreeuwen, en de haas zei: ‘Dat is een booze roofvogel, een arend. Pas vooral op, mijn lief kind, en blijf altijd onder de struiken, waar de arend je niet zien kan. Loop je echter op het open veld, dan komt hij van boven uit de lucht

[p. 8]

neerschieten, pakt je met zijn klauwen, vliegt met je weg en vreet je op.’

Dit hoorde het haasje en het nam zich dan ook goed in acht. Toen zij echter aan eene weide kwamen, die achter het bosch lag, zag het haasje daar eene fraaie bloem midden tusschen het gras staan. Het haasje zou die nu gaarne eens goed bekeken en er aan geroken hebben, en het dacht bij zichzelf: ‘De arend is nu zeker al ver, ver weg, en de weide is zoo groot niet, zoodat ik wel gauw naar de bloem en weer terug kan komen.’ - En voordat de oude haas roepen kon: ‘Kijk, daar boven zweeft de arend nog!’ was klein haasje al weg en met een paar sprongen bij de mooie bloem. O, wat was die allerbeeldigst en wat rook ze lekker! Haasje vergat daarbij den arend heelendal en ook, dat het weer met een wip naar het bosch terug wou. Toen riep de oude haas nog eenmaal: ‘Kom, haasje, kom toch gauw weer hier!’

Nu wou het haasje gezwind omkeeren; maar de arend had het al in het oog gekregen, kwam als een steen uit de lucht vallen en, voordat het haasje drie sprongen ver was, had de arend het al tusschen zijne klauwen en ging er hoog in de lucht mee op. Het arme diertje schreeuwde om hulp; maar de moeder kon het nu niet meer helpen.

Toen schreide de oude haas bitter; maar op eens schoot hem wat te binnen en liep hij, zoo hard, als zijne vier lange pooten hem maar dragen konden, om den jager op te zoeken, dien hij kort te voren in het bosch gezien bad.

Deze was bij de houthakkers, waar hij zijn geweer tegen een boom had aangezet, en juist bezig, een versch pijpje aan te steken. Toen riep de haas hem reeds van

[p. 9]

[p. 10]

verre toe: ‘Och, heer jager, heer jager! de arend draagt mijn kind weg!’

‘Waar is de arend?’ vroeg de jager en keek rond.

‘Daar, daar!’ riep de haas: want juist zweefde de arend boven over de boomen.

De jager was met een sprong bij zijn geweer, legde aan en schoot: paf! Daar tuimelde de arend van boven uit de lucht op een doornstruik neer, en de jager zei: ‘Goed geraakt! Die zal niet weer wegvliegen.’

En de haas vloog op zijn haasje toe; maar och, wat moesten zijne oogen daar zien! De kogel, die den arend had getroffen, had ook het haasje zwaar bezeerd. Het keek zijne moeder nog eens met flauwe oogen aan, alsof 't zeggen wou: ‘Och, moekie! moekie! help mij dan toch!’

Toen stierf het, en de oude haas klaagde: ‘Och, me zoete, lieve kind! Hadt ge toch maar naar mij geluisterd, dan was je nu niet dood, en dan zou ik nu zoo bitter bedroefd niet wezen!’