Prettige daagjes

[p. 6]

III. Naar buiten.

De kinderen dachten dat er nooit een einde aan dien Noordewind zou komen, want hoe dikwijls zij 's morgens wakker werden en vroegen: ‘mogen wij van daag naar buiten?’ telkens en telkens weer klonk het antwoord: ‘'t Is nog altijd Noordewind.’

Het was vervelend, maar daar natuurlijk niemand er iets aan kon doen, schikten zij zich allen zonder geseur in de omstandigheden en brachten den tijd in huis zoo prettig mogelijk door. Ze wisten wel dat het niet hielp of ze al gedurig zeiden: ‘ik wou dat we uit mochten gaan,’ of, ‘ik wou dat het mooi weer was.’

Papa en mama beiden hadden hun geleerd om nooit noodeloos te klagen, daar men er ten slotte niets bij wint. Maar het deed de ouders veel genoegen nu zij zagen hoe goed de kleinen de teleurstelling droegen en daarom maakten zij een plannetje en eens op een avond, toen het bijna tijd was om naar bed te gaan, kwam papa binnen en stelde voor om de grooten allen een kopje thee te geven en ze nog een kwartiertje op te laten blijven.

‘Is het in orde?’ vroeg mama zacht. Papa knikte van ja en liet haar een brief lezen, dien hij pas had ontvangen.

‘Zoo dat is prettig,’ vond mama en nu mochten de kinderen allen om de tafel gaan zitten en mede theedrinken, terwijl papa begon te vertellen: ‘er is een nieuwtje.’

Tien oogen glinsterden en vijf kinderhandjes, die al druk aan het roeren waren met de lepeltjes in de thee, bleven op eens werkeloos.

Een nieuwtje! Wat zou dat wel zijn? En papa en mama zagen er beide zoo vroolijk en ook weer zoo geheimzinnig uit.

De kinderen durfden bijna niet goed adem te halen, zoo bang waren zij een woord te zullen missen van de gewichtige tijding, die papa zou mededeelen.

‘Ja, ja,’ zei papa, ‘'t is een heel prettig nieuws,’ en hij keek eens in den brief, die geopend voor hem op tafel lag en toen naar zijn oudste dochter.

‘Is het voor mij?’ vroeg zij.

[p. 7]

‘Neen of ja, het is voor allen,’ antwoordde papa, die er pret aan had de kinderen een klein beetje nieuwsgieriger te maken voor hij het vertelde.

‘Voor ons allemaal? Voor de kleinen ook?’

‘Ja, en voor mama ook en voor mijzelf en voor de juffrouw. 't Is iets heel prettigs voor allemaal.’

‘Wat is het dan, papa? Staat het in dien brief?’ vroeg een der jongens.

Papa lachte en zeide: ‘ja, lees maar,’ en nu las Leonard voor:

‘In antwoord op uwe geëerde letteren, heb ik de eer u te berichten, dat na den vijftienden Juni het gevraagd aantal kamers voor u beschikbaar zal zijn.’

‘Och, het nieuws staat niet in den brief,’ zeide hij teleurgesteld en gaf papa het papier terug, maar de oudste zuster begon al iets van de waarheid te vermoeden, en toen papa vroeg: ‘Leo, waar komt die brief van daan?’ zag zij dat er Bloemendaal boven stond en riep uit, terwijl zij papa om den hals vloog: ‘ik weet het, ik weet het. Wij gaan naar Bloemendaal.’

‘Knappe meid. Goed geraden. Holla, holla, daarvoor behoef je mij niet dood te drukken,’ zeide papa lachende om al de kussen, waardoor zij hare blijdschap toonde, maar welhaast was hij geheel begraven onder zijne kinderen. De een klauterde op zijn knieën, de anderen achter en op de leuningen van zijn stoel, en allen deden ze hun best om gehoor te krijgen en te toonen hoe verrast ze waren.

En toen ze met papa afgerekend hadden, kreeg mama het heele troepje om den hals.

‘Bedaard, bedaard, de thee wordt koud,’ riep mama en vond het kalm dat het allereerste vreugdebetoon was afgeloopen, want zoo'n opgewonden vijftal kan heel wat beweging maken.

Toen ze allen weer rustig om de tafel zaten, viel er nog heel wat te vertellen en het bedklokje sloeg dien avond te vergeefs, want behalve dat ze een kwartiertje mochten opblijven, kwam er nog een heel half uur bij, waarin papa vertelde hoe prettig het buiten wel zou zijn.

En het was de kleinen als roken zij reeds het lekkere hooi, waar zij in zouden rollebollen, en als proefden zij reeds de warme melk. ‘Elken morgen gaat ieder,’ zeide papa, ‘dadelijk na het opstaan met een glas naar de boerin, die de koeien melkt, en drinkt zooveel hij wil.’

‘Verder leeft men den geheelen dag buiten en speelt in het zand, of loopt op de duinen, of helpt om de kippen te voeren en de eieren uit het nest te halen. Of men gaat voor de afwisseling eens uit rijden, want er zijn ook paarden en rijtuigen.’

[p. t.o. 8]

[p. 8]

‘En nog iets,’ voegde mama er bij.

‘Wat dan?’

‘Dat moogt ge nog raden,’ zeide mama, ‘en dan naar bed.’ De kinderen rieden allerlei onzin, maar toen het wat lang duurde, hielp papa door te zeggen: ‘hij heeft vier pooten, is grauw van kleur en heeft lange ooren.’

‘Een ezel!’ riepen ze allen tegelijk en nu ging het troepje spoedig naar bed, terwijl het door den gang en op de trap weerklonk: ‘we gaan naar buiten, we gaan naar buiten. Wat een pret, wat een pret. En daar is ook een ezel!’