Prettige daagjes

II. In de kinderkamer.

Maar al was de eigenlijke mazelentijd voorbij, er kwam nog een poosje dat de kinderen wel weer geheel beter waren, maar toch nog niet uit mochten gaan, want het was koud. En de dokter had gezegd: ‘zoolang het noordewind blijft, mogen de prinsen en prinsessen de neuzen niet buiten de voordeur steken.’ De dokter had van de grap gehoord en speelde ook maar een beetje mede, als hij kwam.

De kinderen zagen hem gaarne komen, maar ze vonden het niet prettig dat hij ze niet uit wilde laten gaan, want ze begonnen erg te verlangen om weer eens te wandelen en op straat te komen.

[p. t.o. 3]

[p. 4]

Voor een beetje wind waren ze zoo bang niet, en ze verzekerden den dokter allen dat ze zelfs door een ergen stormwind niet weg zouden waaien.

‘Ik ben niet bang dat ge weg zult waaien,’ zeide de dokter, ‘maar als men de mazelen heeft gehad moet men heel, heel voorzichtig wezen, want wie dan koude vat, zou erg ziek worden. En de noordewind, die thans waait, is te scherp voor kinderen, die nog maar pas hersteld zijn.’

‘Maar overigens,’ vervolgde hij, ‘als ge denkt dat een kind in een stormwind niet weg zou waaien, hebt ge 't heelemaal mis. Op zee zijn wel de grootste en sterkste matrozen weggewaaid en als het werkelijk stormt, binden de zeelui zichzelven stevig vast aan het roer, de masten of het tuig, anders zouden ze over boord slaan.’

‘Ik zou naar beneden gaan,’ zeide Marie.

‘Gelukkig dat gij geen schip behoeft te besturen, want dat zou er mooi uitzien als de stuurlui naar beneden gingen,’ lachte de dokter, gaf alle kinderen een hand, wenschte hun geduld om thuis te blijven en veel pleizier bij het spel.

Een oogenblikje later waren de spelletjes in volle fleur.

De kinder- of speelkamer was een gezellig vertrek met grootere en kleinere kasten waarin het speelgoed geborgen werd.

In een van die kasten was een plank, die de tooverplank genoemd werd, want daar tooverde het wezenlijk.

Als daar 's avonds iets op gezet werd dat gebroken was, stond het er den volgenden morgen weer heel. Toen de oudste kinderen nog klein waren, begrepen zij niets van die tooverij, en dachten zij werkelijk dat er een geheim in die plank zat.

‘Als we maar eens zien konden in den nacht,’ dachten zij en maakten af en toe het domme plan om wakker te blijven liggen en dan 's nachts, als ieder sliep, eens stilletjes te gaan kijken wat er gebeurde, maar natuurlijk kwam altijd, zoodra ze te bed lagen, Klaas Vakeling of anders gezegd het Slaapmannetje en sloot hun de oogen toe.

En als het dan morgen was, bedachten zij dat alweer de kans voorbij was om te zien welke toovergodin hun kapot speelgoed weer gemaakt had, en dat speet hun erg.

Maar toen ze wat ouder werden, begrepen zij er alles van, zonder dat zij er 's nachts voor behoefden op te staan.

Toen wisten zij dat het mama was, die met lijm of stijfsel, met wat gom of een paar spijkertjes alles weer heel tooverde wat maar te maken was.

‘'t Is zoo jammer,’ zeide mama, ‘als de boel slordig wordt, want dan heeft niemand

[p. 5]

er meer wat aan en ze plakte de boeken en prenten, als deze bij ongeluk eens een beetje gescheurd waren. En ze lijmde hier een kop op de pop, daar een poot aan een stoel uit de poppenkamer of timmerde een wiel aan een wagen of een lijstje aan de ark, maakte, in een woord, dat alles er weer netjes uitzag.

Maar al kwam het weer knap in orde, iets dat eens gebroken is, ziet er lang zoo netjes niet uit als het speelgoed dat nooit kapot is geweest en daarom pasten de kleinen altijd zooveel mogelijk op dat er nooit iets brak.

En dat kan ook heel goed. Men heeft evenveel, ja, nog veel meer pleizier als men netjes en voorzichtig, dan als men slordig en ruw is.

Bij mevrouw van der Helm speelden de kinderen tienmaal zoo prettig als bij andere families, waar het mooiste en duurste speelgoed in een oogenblik veranderde in een voddenwinkel, waar de kinderen van den vuilnisman niet eens meer mee konden spelen.

Maar bij mevrouw van der Helm - we zullen er niets meer van vertellen. Ieder kan op het prentje zien, hoe keurig alles er uitziet. Het drietal dat ‘Artis’ speelt met de beestjes uit de ark, laat wel, als het noodig is, leeuw en giraffen springen, maar ze zorgen er voor dat de dieren hunne pootjes behouden, en daarom zijn ze ook niet begonnen te spelen voordat kleine Jo in verzekerde bewaring was gesteld. Jo mag wel kijken, maar niet mee doen, daar is hij nog te klein voor.

Hij zou wel met Willem mogen rijden, maar hij is nog een beetje onder of boven de wet, en als hij vrij mocht rondloopen zou hij waarschijnlijk ook de zusjes bij de poppenkamer niet met rust laten. En dat zou jammer zijn, want deze zijn zoo prettig aan het spelen, dat er wel een heel boek vol geschreven kon worden over de mooie spelletjes die zij doen.

Ik geloof dat ze nu bezig zijn aan het spel van de roode prinsen en prinsessen.

Hoe dat gaat? dat zullen alle lezers en lezeressen wel kunnen bedenken.

[p. *1-*2]