Prettige daagjes

[p. 1]

Prettige daagjes. Door Agatha.

I. De mazelentijd.

Alle moeders kunnen mooi vertellen. Dat spreekt!

Maar zoo mooi als mevrouw van der Helm, kon misschien niemand anders het. Want dat was prachtig!

Dat zeiden hare eigene kinderen, en die zullen het wel het best weten, want de oudsten hadden er al tien en twaalf jaren naar geluisterd. En ze vonden het altijd nog zoo mooi, dat ze eigenlijk niets prettigers wisten te bedenken, dan dat mama hun zat te vertellen.

Het waren lang niet altijd nieuwe verhalen, die mama deed, maar dat kwam er minder op aan. Al wisten de kinderen ook wat er volgen moest, altijd op nieuw was het een genot om te luisteren, want als mama vertelde, was het hun als zagen zij de geheele geschiedenis voor hunne oogen voorbij gaan.

Ze zaten dan ook zoo stil als muisjes, wanneer mama aan een verhaal bezig was en hoezeer zij allen evenveel van de kleintjes hielden, vonden ze deze ‘heel stout’ als ze leven maakten, voordat de vertelling uit was.

Daarom wachtte de moeder ook meestal met beginnen tot de heele kleintjes naar bed waren en dan begon de pret, ten minste - als ze allen goed hadden opgepast, want natuurlijk vertelde mama nooit als ze had moeten knorren. Dat begrijpt ieder wel.

[p. t.o. 2]

[p. 2]

Maar als de jeugd prettig gespeeld had, zonder kibbelarij; als ze inschikkelijk en gedienstig waren geweest; als al het gebruikte speelgoed netjes opgeruimd en het werk, dat de oudsten te doen hadden, keurig in orde was - dan begon de pret.

Dan zette het heele troepje zich op stoven, voetkussens of stoeltjes rondom mama en dan vroegen zij zoo vriendelijk om een vertelling, dat mama niet kon besluiten te weigeren.

‘Wat moet het zijn?’ begon zij dan te vragen, en meestal wenschten allen het langste verhaal te hooren dat mama kende. Natuurlijk! ze vonden het niet prettig als het gauw uit was, want het gebeurde bijna nooit dat mama twee vertellingen op een avond deed.

Het jonge volkje vroeg er wel eens om maar ze kenden allen het antwoord. En dat was: ‘neen, neen, kinderen. Geen quaestie er van.’

Alleen in den mazelentijd - en dat was nog maar weinige dagen geleden, vertelde mama meer. Dat was een grappige tijd! toen ze allen te bed lagen met roode handjes en roode voeten en roode armen en roode gezichten en toen de dokter 's morgens kwam en zeide: ‘stilletjes in bed blijven, kinderen,’ en toen ze daar zoo weinig lust aan hadden, omdat de meesten zich eigenlijk niet ziek voelden; en hoe toen mama het eene verhaal voor en het andere na deed, om hen rustig te houden en er eindelijk zoo moe van werd, dat ze haast niet meer praten kon; en hoe mama toen gezegd had: ‘als ge allen eens een paar uur kalm wilt blijven liggen, zal ik je na eten vuurroode prinsen en prinsessen laten kijken; en hoe ze zich toen geen van allen hadden blootgewoeld, want ze waren erg nieuwsgierig om die roode vorstenkinderen te zien.

‘Zijn het poppen, mama?’ vroegen zij.

‘Neen, het zijn levende wezens,’ antwoordde mama, maar wilde er verder niets van zeggen, al ried de een dit, en de ander dat.

Zij dachten en ze dachten, maar ze raadden geen van allen wat mama meende. Doch ze bleven rustig te bed en sliepen in en daar kwam het vooral op aan.

Toen ze wakker werden was mama uitgerust en was het middag.

‘Mogen wij ze nu zien?’ vroegen zij.

‘Ja,’ zei mama en hield de kleinen beurt voor beurt een spiegel voor, waarin ze hun eigene roode gezichten zagen.

Dat viel hun tegen. Ze dachten iets veel mooiers te zullen zien. Maar mama zeide: ‘zoo zien er nu vuurroode prinsen en prinsessen uit.’

En al hadden de kinderen zich eigenlijk iets anders voorgesteld, het bleek dat het

[p. 3]

toch nog al grappig was, want nu bedachten zij op eens dat er wel een spelletje van te maken was, en toen speelden ze dat mama de koningin en de kinder-juffrouw de hofdame was, en dat zijzelven allen werkelijk prinsen en prinsessen waren, die veel te voornaam gevonden werden om te loopen en daarom altijd maar bleven liggen.

En toen werd mamaas stoel een troon en veranderden al de ledekantjes in gouden met juweelen omzette rustbanken en hoorde men niet meer die gewone namen van Leo en Willem en Marie en Lise en Anna, maar toen was het prinses Romanowna en prins Adelbert en prinses Adalgise en welke mooie namen er maar meer bedacht konden worden, en toen kwam de hofdame deftig de bevelen van de koningin overbrengen. Zoo liet bijvoorbeeld Hare Majesteit prinses Alexandrine beleefd verzoeken om de voeten niet buiten bed te steken en zou het Hare Koninklijke Hoogheid ook bijzonder aangenaam zijn om te zien dat prins Anselmus besluiten kon niet zoo'n woelwater te wezen.

En dan liet de koningin weer eens afkondigen dat al hare onderdanen getrakteerd zouden worden, en werd hun nu eens een soes met een glaasje limonade, dan iets anders gepresenteerd.

En zoo werd die mazelentijd werkelijk zoo prettig, dat het de kinderen bijna speet toen ze weer beter waren.