Line's verjaardag

Een verhaal voor meisjes

Melk Drinken.

Eindelijk brak de dag aan, waarnaar Line zoo verlangde, de dag namelijk waarop zij naar buiten zou gaan. Victor verlangde er volstrekt niet naar, maar hij stond toch op het plein voor het huis om te wachten op de aankomst van het rijtuig. Daar kwam het aan. De koetsier legde de zweep neer, het portier werd geopend en Line stapte er uit, tot Victor's groote verbazing zonder poppen.

Hij had zich voorgesteld dat zij een bakerkindje op schoot zou hebben en op iederen arm een grootere pop, en zie, daar stond ze er nu zonder.

Dat vond Victor al heel vreemd. ‘Waar zijn je poppen?’ vroeg hij.

‘Poppen?’ herhaalde Line. ‘Och,’ zeide zij, ‘die heb ik maar niet medegebracht. Ik kom hier om buiten te loopen, niet om met poppen te spelen.’

‘Zoo,’ dat was alles wat Victor zeide, maar hij dacht: ‘Line schijnt dan toch nog al niet zoo heel laf te zijn.’

Zijne moeder knikte hem even lachend toe; zij wist wel wat Victor dacht.

Het duurde niet lang of Vic ging met zijn nichtje naar buiten om haar alles eens te laten zien, en hij had er waarlijk! veel meer pleizier aan dan hij zich had voorgesteld, want hij zag dat hij toch wel goed met Line kon praten, al was zij een meisje.

‘Er is met zoo'n meisje toch meer aan te vangen dan ik meende,’ zeide Victor des avonds tegen zijne moeder.

‘Kom, dat doet mij pleizier,’ antwoordde deze, en werkelijk was zij er recht blij om, dat de kinderen het samen goed konden vinden, want ze was bang voor kibbelarij en gehakketak.

[p. 5]

‘Ja, ze schreit niet als ze zich eens zeer doet en ze speelt niet met poppen, dus ze is veel beter dan andere meisjes,’ verklaarde Vic.

Line was dien avond maar niet uitgepraat over al de pret, die zij hier al gehad had, en ze kon bijna niet slapen van opgewondenheid. ‘Die Vic was zoo'n lieve jongen,’ vond zij, ‘en de bloemen roken hier zoo lekker en het buiten was zoo prachtig en er waren zoovele kapellen, o, 't was hier alles even verrukkelijk.’

‘En morgen, morgen gaan we met den ezelwagen rijden,’ vertelde Line nog toen hare oogjes al dicht waren; en ze droomde den geheelen nacht over de nieuwe pret, die haar wachtte.

Al vroeg was zij den volgenden morgen op, maar toch niet zoo vroeg als Victor, want toen Dirk, de knecht, Line een groot glas nog warme melk gebracht had en zij bezig was dat op te drinken, zeide Victor: ‘ik heb mijn melk al op, Line.’

‘Zoo?’ zeide Line.

‘Ja,’ knikte Victor. ‘Weet je,’ zei hij, ‘ik ga elken morgen met een glas naar het land en dan drink ik de melk daar zoo warm op.’

‘Bij de koeien?’ vroeg Line.

‘Ja,’ antwoordde Victor en dacht: ‘wat zou Line bang zijn, als zij eens bij al die koeien was,’ maar neen: Line zeide: ‘hé, dat is prettig. Mag ik eens met je meegaan, Vic?’

‘Jij meegaan? Naar het land? Bij de koeien? Ben je daar dan niet bang voor?’ vroeg hij.

‘Neen, ze zullen mij niet opeten, denk ik,’ lachte Line.

‘Die Line is een ferme meid,’ dacht toen Victor en zeide: ‘maar, Line, je moet heel vroeg opstaan, als je mede wilt gaan.’

‘Dat is goed,’ antwoordde Line, en jawel: ze stond den volgenden morgen al kant en klaar te wachten, toen Victor beneden kwam.

‘Nu flink opgestapt,’ zeide Victor, en zette het op een loopen, zoo hard dat Line hem niet kon bijhouden. ‘Geef mij maar een hand,’ zeide hij, maar toen hij zag dat zij toch onmogelijk zoo hard kon draven als hij gewoonlijk deed, liep hij maar een beetje zachter.

‘Het komt stellig omdat je een meisje bent,’ merkte hij aan.

‘Neen,’ zeide Line, ‘als ik even oud ben als jij, zal ik ook wel zoo hard kunnen loopen. Maar vind je 't erg vervelend, Vic, om zachter te loopen?’

‘Och neen, 't kan mij niet eens zoo heel veel schelen,’ zeide Victor en vertelde, tot Line's blijdschap: ‘ik ben blij dat je hier bent en we zullen samen veel pleizier hebben. Eerst vond ik het zoo naar dat ge zoudt komen, want ik dacht dat meisjes altijd dadelijk schreiden, maar dat valt mij nu zoo erg mede.’

‘'k Schrei bijna nooit,’ verzekerde Line, maar nu waren ze bij het land en dus praatten ze hier niet verder over. De melkers hadden hunne emmers al bijna vol en ze vulden spoedig de glazen van Victor en Line.

‘Wel, zoo, jongeheer, heb je een zusje gekregen?’ vroegen ze aan Victor.

‘Neen, dat is mijn nichtje Line,’ zeide Victor.

‘Zoo, zoo, nu die moet maar veel melk drinken,’ vond de boerenknecht. ‘Daar word je gezond en sterk van,’ zeide hij tegen Line, en wilde haar nog een tweede glas geven, maar ze had genoeg aan één.

[p. t.o. 5]

[p. t.o. 6]