Eva's bal

[p. 5]

De gasten. III.

‘Kom, ze zullen je niet opeten,’ merkte hare moeder aan.

‘Neen,’ zeide Eva, ‘dat is ook zoo,’ maar ze zag toch wel een beetje tegen de partij op, en toen de bel gehoord werd en de eerste gasten kwamen, fluisterde zij hare moeder dat nog eens even in het oor.

't Was dan ook wel vreemd om te weten dat er bij al die kinderen geen enkele was, die haar kon verstaan of met wie zij praten kon.

Maar het viel haar erg mede. De huisknecht was een Hollander en die had een aardige manier om spoedig alles over te zeggen. Hij bleef dicht bij Eva staan en noemde haar de namen der gasten, en zoo waren er werkelijk al spoedig oogenblikken dat de jarige geheel vergat dat ze de kinderen niet kon verstaan en toen hare moeder na een poosje vroeg: ‘hoe gaat het er mee Eva?’ antwoordde zij dadelijk: ‘o, best, ik heb erg veel pret.’

En het was op haar gezichtje te lezen dat zij heel veel pleizier had; eerst had ze, deftig stilstaande om de kleine gasten af te wachten, de groote bouquet in de hand gehouden, maar toen de spelletjes begonnen bood Hendrik aan die maar voor haar in een vaas te zetten. Nu, dat was veel gemakkelijker, want om prettig te kunnen spelen moet men de handen vrij hebben.

Welke spelletjes er gespeeld werden? dat vroegen later de vriendinnetjes aan Eva, toen ze weer thuis was en dit alles vertelde, maar dat kon ze zich nooit goed herinneren. ‘Het was, geloof ik, zoo iets van ‘kruip door, sluip door,’ zeide zij, en van ‘doekje beleggen,’ maar het ging toch anders dan bij ons. Waarschijnlijk had Eva maar half begrepen wat er eigenlijk gespeeld werd, maar dan, het spel duurde ook niet zoo heel lang, want behalve dat er velerlei lekkernijen gepresenteerd werden, dat nog al oponthoud gaf, was toch de tijd voor het spelen zeer kort, omdat er gedanst zou worden.

Oom had muzikanten besteld, en er kwam een dansmeester, 't was alles in de puntjes.

[p. 6]

De groote zaal had hij geheel laten inrichten voor het dansen. Het kleed was er opgenomen en prachtige bloemen en boomen in bakken versierden de hoeken.

Een klein fonteintje spoot een lekkere frissche lucht van eau de cologne door de zaal en de gaskroonen maakten het er heerlijk licht. 't Zag er echt feestelijk uit.

Wat was Eva verrast toen de groote vleugeldeuren opengingen, en zij die zaal zoo voor zich zag. ‘Dat is nu alles ter eere van de jarige Evangeline,’ zeide Hendrik, ‘en daarom moet zij het bal ook openen,’ en toen kwam een der jonge heeren met een Schotsch pakje aan en vroeg Eva voor den eersten dans.

‘Yes,’ zeide Eva, want zij had al geleerd dat dit ‘ja’ beteekende en toen galoppeerde zij vroolijk met John de zaal binnen. Al de anderen volgden spoedig twee aan twee en welhaast was het bal in volle fleur, zooals men kan zien op het plaatje.

‘Wat een gekrioel,’ zeide Eva's moeder eindelijk, toen zij een poosje er naar gekeken had en ze wees haar broeder op een klein nufje, dat aan niets scheen te denken dan aan haar waaier en aan hare kleeren, maar oom lette op niemand dan op zijn nichtje.

‘Ik ben zoo blij dat mijne lieve Evangeline pret heeft,’ zeide hij, en hij zuchtte eens.

‘Arme William!’ zeide Eva's moeder zacht. Zij wist wel aan wie hij op dit oogenblik dacht.

[p. *1-*2]