De verjaardag. II.
Mama sliep nog toen er ‘klop, klop’ op de kamerdeur werd gehoord, waar Eva al wakker lag in haar keurig wit ledikantje.
‘Wat zou dat zijn?’ dacht Eva en deed de deur open. Er was niemand, maar daar zag ze een mandje staan, met een menigte pakjes er in en een papier er bij, waarop te lezen stond: ‘voor de lieve, jarige Evangeline van haar oom William.’
Of de mand ook spoedig in de kamer vlak voor mama's bed stond! en of hij ook vlug was uitgepakt!
Neen maar! die goede, lieve oom! daar was nu letterlijk alles in wat er op het lijstje van verlangen had gestaan en alles even keurig. Hoe prettig!
Het zou mij niet verwonderen als Eva wel honderdmaal dien morgen voor het ontbijt had uitgeroepen: ‘och maar, kijk eens, mama!’ en daarom, toen Eva later beneden kwam, zeide mama lachende, nadat zij haar lieveling had gefeliciteerd: ‘och maar, kijk nu eens Eva.’
Eva kwam naar hare moeder toe, die nu een doek optilde, iets te voorschijn haalde en vroeg: ‘wat heb ik hier?’
‘Ha, een pop in bruidstoilet,’ riep Eva uit, ‘o mama! hoe aardig, hoe prettig,’ en zij bekeek het nieuwe kind heel nauwkeurig. 't Was een allerprachtigste pop met witte satijnen laarsjes aan en met een beelderig wit tarlatan kleedje, waarop geele satijnen randen prijkten. Verder had ze een bruidssluier en een kransje op het hoofd, 't was keurig! ‘Wat zullen mijne andere poppen er van opkijken,’ zeide Eva. Zij had er zeven, doch die waren thuis gebleven, mama kon niet al het speelgoed inpakken.
‘En kijk nu nog eens, Evangeline,’ zeide oom, toen de pop naar hartelust bewonderd en gedoopt was met den naam Flora, en de heer Darrel bood haar een zeer groote bouquet aan. ‘Je moet weten,’ vertelde hij lachende, ‘daar had ik den bloemist een heele mooie bouquet besteld, doch vergat er bij te zeggen dat het voor den verjaardag van een heel klein meisje was, en nu stuurt hij mij zoo'n groote.’
Auteursrechtvrij
