Eva's bal

[p. 1]

Eva's bal, door Agatha.

Evangeline. I.

Er was eens een klein meisje, dat heette Evangeline, een mooie naam, doch wel een beetje heel lang, zooals alle menschen schenen te vinden, ten minste bijna ieder noemde haar kortaf ‘Eva’, en er waren zelfs vele, die niet eens wisten dat dit maar een klein stukje van haar naam was.

Een was er echter die dat nooit kon vergeten, en dat was haar oom William uit Londen. Deze noemde haar altijd voluit Evangeline, want het nichtje deed hem altijd denken aan zijn eenigst dochtertje, dat gestorven was, toen ze nog heel klein was, en dat denzelfden naam had gedragen.

Misschien hield oom daarom wel dubbel van de kleine Eva, ten minste dit dacht mevrouw Walter, Eva's moeder, als zij zag hoe haar broeder er altijd op bedacht was om het meisje genoegen te bezorgen.

Bij allerlei gelegenheden werd Evangeline door oom bijna overladen met presenten en als zij bij hem logeerde - dat gebeurde altijd eens in den zomer - wist hij letterlijk maar niet hoe hij het haar alles prettig genoeg zou maken.

‘Ge zult mij dat kleine ding nog geheel bederven,’ waarschuwde mama wel eens, als zij zag hoe haar kind alles bij oom gedaan kon krijgen.

‘Ze is zoo lief,’ zeide dan oom.

[p. 2]

‘Ja, maar daarom moet ze toch niet altijd toegegeven worden,’ vond de moeder, doch oom zeide: ‘och, ze is hier zoo kort, laat ik haar in die weinige weken maar een klein beetje bederven. Dat doe ik zoo graag.’

Wat zou mama daarop antwoorden? Zij vond het wel niet zoo heel goed, dat haar kleine meid zoo verwend werd, maar Eva vond het dol prettig, als oom haar alle dagen mede uit rijden nam, alles voor haar kocht wat zij mooi vond en allerlei pretjes voor haar verzon; en de heer Darrel, zoo heette oom William, genoot als hij zag hoe opgetogen zijn nichtje kon wezen.

‘En vertel mij nu eens, Evangeline, wat er alzoo op het lijstje van verlangen staat voor je verjaardag?’ vroeg oom, eens op een morgen, terwijl hij Eva op zijne knieen zette.

Eva zou namelijk haar achtsten verjaardag bij oom aan huis vieren.

‘Een Schotsche pennehouder en een medaillon en een pot met witte rozen en een papeterie, en een lamp voor de poppekamer of nog liever een kroon, en een badpoppetje en een klein flaconnetje....’

‘En? vroeg oom.

Mama weet u niets meer?’ vroeg Eva, die niets meer bedenken kon.

‘Me dunkt, er is al zoo iets opgenoemd,’ lachte mama, ‘oom heeft al een ruime keuze.’

Maar oom schreef al de opgenoemde zaken op een lijstje en gaf de huishoudster stilletjes bevel om dat alles te koopen, en wel elk dingetje zoo mooi, als het maar te krijgen was.

[p. t.o. 2]