Metamorphosis et historia naturalis insectorum. Pars tertia et ultima

Vande Scorpioenen Apoc. 9.10.

APocal. 9.10. Ende sy hadden steerten den Scorpioenen gelyck, ende daer waren angels in hare steerten: ende haer macht was de Menschen te beschadigen vyf maenden. Dit accordeert seer wel met de natuyre der Scorpioenen. Want des Winters zijnse krachteloos ende en konnen de Menschen niet beschadigen; maer des Somers verwecken de steken diese geven met hare steerten, een onverdragelijke ende doodelijcke pijne, niet alleen in de Menschen, maer in de Oliphanten, Leeuwen, Kemels ende andere Dieren; soo dat de grootste, sterkste ende uyt-nemenste Dieren door dit kleen ende

[p. 137]

seer geringh Dierken ten hooghsten beschadight worden.

De plaetse daer den Scorpioen den Mensch gesteken heeft, (segt Dioscorides) wordt ontsteken, hart, roodt, ende ghespannen; ende den Mensch wort somtijts brandende heet, somtijts seer kout; met bevinge. Als den Scorpioen die gesteken heeft, om-stucken wordt gevreven ende op de wonde gheleght, soo gheneestse daer door. Ook Maekt men van de Scorpionen een olye, welke over het herte, ende de slagh-aders van het hooft, handen ofte voeten gestreken zijnde, niet alleen tegen dit venijn der Scorpioenen, maer alle ander venijn een sterck tegen-gift is.

Daer is oock een soorte van Scorpioenen in het Water ofte de Zee,

[p. 138]

welckers angel niet en is inden staert, maer in het hooft, ende door het gansche lichaem verspreyt.