Metamorphosis et historia naturalis insectorum. Pars tertia et ultima

R. Seventhiende bevindinge.

ALs dese Dierkens eerst door den dagh komen, zijnse soo kleyn als een gemeene Vloo, maer worden daer na redelijck groot. Sy onthouden haer in de water-grachten: ende gebruycken geen ander spijse dan dat de grootste de kleenste op eten. Ick heb ghesien dat de grootste van dese drie in een seer korten tijdt sesse van de kleenste den kop af-beet ende voorts op at ende gheheel verslondt. Hier uyt ontstaet het dat dese Dierkens seer schrick-achtigh zijn; soo haest de kleene de meerder ontmoe-

[p. *31]

[p. 42]

[p. 33]

ten, springhen sy met een groote kracht ende vaerdigheydt te rugge, doch het en kan haer gheensins helpen. Meer hebben wy hier van inde Schriften des Autheurs niet ghevonden; dan dat van de selfde Dierkens is voort-ghekomen dat blaeuw ghevleugelt Dier 't welck onder op de Plate vertoont wort. Doch wanneer dese veranderinge geschiet is, of hoe lange datse geduyrt heeft, en vinden wy niet aengeteeckent.