Metamorphosis et historia naturalis insectorum. Pars secunda

36. Onder-vindinge.

ALs ik mijne gedagten eens liet gaan, op het menschen-gebeente, en 't merg, dat daarin verrot, daar 't in d' aarde ligt; of daar niet uit voort en quam, ende wat; zoo nam ik het grootste menschen-been, daar het meeste merg in is, 't os faemoris in 't Latyn, en by ons het Dye-been genoemt, en ik nam 'er dry; en zaagde ze de einden aan weder zyden af; die vond ik

[p. 156]

vol aard, en in de aarde veel wormen; waar van ik 'er u hier eenige uit-gebeeld vertoone, maar wat grooter, om dat ik u hare gestalte, en gedaante te beter zouwde uit-drukken. Deze aarde ded' ik in een fles te gelijk met de wormen, onder welke der eenige waren, die begonden te loopen, maar d'andere lagen in malkanderen gerolt; als een kabel-touw; dog ik en behieldze maar eenen dag in 't leven, zy stierven alle daags daar aan; ongetwijffelt, vande kouwde lugt, die zy niet verdragen konden: want het was in 't hertje van de winter, den 25. van Sprokkel-maand, als ik haar uit het besloten been naam.

Daar na ging ik nog een van deze beenen de einden af-zagen; en bevond d' eene helft met swarte aarde,

[p. 157]

en d' andere helft met een witte stoffe, gelijk als kalk, vervult. Dit was het benedenste deel, dat op de knye gerust hadde. De wormen waren blauw en grauw, en geelagtig van koleur, daar roodagtige vlekjes onder-liepen; zy blonken ook, als zilver, niet anders dan of zy gepolijstert waren, van binnen waren zy vol aarde; maar een van deze wormen hadde 112. pootjes. Dezen worm eigende ik den naam van den Dy-been-worm toe. Het derde been, dat ik hadde liet ik ongeopent wêêr ter aarde brengen, daar het uit gecomen was, alzoo ik geen hoop' en hadde van daer in iet zonderlings meer te vinden: vermids 't winter, en de lugt te kouwd, en voor deze wormen on-verdraaglijk was.