Reizen in Zuid-Afrika in de Hollandse tijd. Deel II. Tochten naar het Noorden 1686-1806

[p. *2]

Plaat 1
Titelplaat
Drostdij Swellendam.

[p. XXXIII]

AAN
DE NAGEDACHTENIS
DER MOEDIGE AFRIKA-REIZIGERS
IN DIT WERK VERMELD.

[p. XXXV]

Voorrede.

Het voorafgaande deel eindigde met Simon van der Stel's terugkeer op het Kasteel na zijn groots opgezette en flink uitgevoerde tocht naar de Koperbergen. Hoe gaarne had de Kommandeur als gevolg ervan grote voordelen voor de Edele Compagnie gemeld! Maar het waarklik koperrijk gebied was wegens de verre afstand en de toenmalige middelen van vervoer van geen nut; zijn tocht is alleen voor ons van belang om de berichten over land en volk, in het biezonder de verhouding der Namaqua-hoofden tot hun volk, en om de pogingen de inboorlingen in vrede te doen leven. Vreedzaam verkeer met het binnenland, zonder betrokken te worden in de telkens weer uitbrekende onderlinge oorlogen, was voor de Compagnie van grote betekenis voor de veestapel en de vleeslevering aan de schepen. En dan bleef onuitroeibaar de overtuiging dat het binnenland goud bevatte en ook de hoop op levendig handelsver keer met machtige binnenlandse rijken behield men tot in het laatste vierde deel van de achttiende eeuw.

Wie de hier volgende reizen leest zal zich niet over tijdverlies beklagen. Zelden is in zó kort bestek zóveel bijeengebracht wat, met behoud van het oorspronkelike, een onderhoudende lectuur vormt, de dorheid van officiële rapporten missend. Een blik op de inhoudsopgave kan dit reeds doen vermoeden. Men bedenke tevens betrouwbare gegevens te lezen over uitstervende en uitgestorven volken, gegevens die in de loop der tijden in waarde stijgen, over volken die nu niet meer aan blanken meedelen wat er nog als herinnering aan eigenaardigs van het voor geslacht mocht overgebleven zijn. De verbreiding der blanken heeft in Zuid-Afrika veel waardevols doen verloren gaan. Het nageslacht moge de Linschoten- Vereeniging dankbaar zijn dat verzameld, geschift en vermenigvuldigd wordt, wat in één dokument vervat allicht voor immer verloren kon gaan.

Het was mij een zeer gewaardeerd voorrecht met Dr. H.T. Colenbrander en Dr. W.J. Leyds het handschrift te kunnen bespreken. Ieders biesondere kunde droeg bij tot de vervollediging van deze uit-

[p. XXXVI]

gave, en menige nuttige wenk, ongetwijfeld de lezers welkom, vond in de noten een plaats. Dat een zó zeldzaam merkwaardig stuk als H.J. Wikar's reisverhaal kon worden afgedrukt, danken de bewerker en alle belangstellenden aan de vaderlandslievende schenking der Van Plettenberg-papieren aan het Rijks-archief te 's Gravenhage door de Heer W.H. van Braam. Dat zijn voorbeeld in wijde kring navolging moge vinden!

Dankbaar worden hier ook die allen herdacht die de Gordoncommissie, onder leiding van Dr. H.P.N. Muller, steunden, waardoor de Gordonverzameling voor Nederland kon worden verkregen. Die tekeningen, van onschatbare waarde, geven een toelichting die nergens elders te verkrijgen is. Wat van dien aard in plaatwerken verscheen, is verre van juist. Zo zal men bijvoorbeeld van de plaat No. 1 (in ‘De Eerste Schipvaart der Nederlanders naar Oost-Indië’ Linschoten-Ver. deel VII) geen goed denkbeeld krijgen hoe een Hottentot er uit ziet, terwijl de Gordontekeningen juist uitmunten in nauwkeurigheid. Een ogenblik dacht ik er over alle platen en kaarten achter in het boek (de twee delen zijn als één boek geschreven en slechts om praktiese redenen niet in één lijvig werk verschenen) bijeen te voegen, maar verwierp dit denkbeeld om twee redenen: eerstens verlevendigt een plaat tussen de tekst de lezing en vervolgens gaf de geschiedenis van het voorgestelde verlof tot opname in deel XI van Gordontekeningen, waar men voorstellingen heeft van wat overeenstemt met hetgeen een eeuw tevoren eender bestond. Zo loopt het Hottentots-wijf (Plaat 2) uit Gordon's tijd als haar voorzaat uit Simon van der Stel's dagen in het binnenland (niet als de meiden der Strand lopers natuurlik!) deed; de Saldanha Baai- en Baai Fals-kaarten geven de ligging der voor 1700 genoemde plaatsen, die men elders vergeefs zocht; dat de Koedoe en de Giraf niet veranderen behoeft wel niet gezegd; Valentijn's kaart, in de achttiende eeuw verschenen, is naar een voorbeeld uit omstreeks 1690; de Rietvallei werd gebouwd en aangelegd naar het eenvoudige en duidelike voorschrift van 1685 en is op de tekening van 1780 te zien zoals de toestand was vlak na de aanleg. Ware een er reeds omheen ontstaan dorp erbij afgebeeld, dan was de tekening niet in deel XI opgenomen, maar in het volgende. Wat de inboorlingen-groepen betreft, die vertonen hetzelfde beeld dat honderd jaren vóór Gordon dichter bij de Kaap te zien was, zoals de tekst de lezer leert.

Nog zij hier vermeld dat de Koninklike Bibliotheek in Berlijn terstond met grote bereidwilligheid handschriften uit De Mist's en Lich-

[p. XXXVII]

tenstein's archief naar het Rijksarchief in Den Haag zond, waarvan in het boek een goed gebruik is gemaakt.

Wie ooit een index maakte weet wat er aan vast is. Mocht ik voor het voorafgaande deel mijn vrouw dankbaar zijn voor het maken van het uit omstreeks 800 hoofden bestaande naamregister, zo mag ik nu, ongetwijfeld mede namens de gebruikers van dit deel, haar danken voor de lijst die bijna 1400 hoofden telt.

Moge dit deel wederom bijdragen tot de goede naam van Nederland in het verleden en heden en de band met Zuid-Afrika sterken!

E.C. GODÉE MOLSBERGEN.

's Gravenhage, 22 Mei, 1916.