Onweerlegbare legende: De verstrooide poes
Het was koud. De kat haalde een pan, zette ze op het vuur en begon er haar staart in uit te warmen.
Nadat zij een tijdje verstrooid had zitten soezen, gebeurde het plots dat een gewaarwording van grote hitte in haar staart ontstond. Mow! schrok de kat, en haalde nog net bijtijds het smeulende aanhangsel naar zich toe. Dan kreeg ze de lege pan in 't oog en vroeg zich af, verbaasd, waartoe ze die wel kon voor de dag hebben gehaald. Zeker om uit te drinken! dacht zij. - Goed. Ze vulde de pan met water - het siste, wolken stoom sloegen omhoog - en dronk. Een afschuwelijke smaak. Mistroostig zette zij de pan neer: dit was het niet. Het is teleurstellend (dacht zij hardop), niets of niemand valt nog te vertrouwen, zelfs deze mijn bloedeigen pan is niet pluis. Ik heb mij in deze pan vergist; deze pan hoort bij een verkeerde leer, deze pan dient verworpen. - De pan van haar kant was erg ontgoocheld over zoveel ondank en vergeetachtigheid vanwege de kat. Heb ik daarvoor je staart zo lekker uitgewarmd! wilde zij roepen, maar kon zich niet verstaanbaar maken vanwege het smerige lauwe water waarmee zij was gevuld. De kat had trouwens het probleem al losgelaten. Zij dook in elkaar, wikkelde haar lekker warme staart om zich heen en sliep binnen 3 sekonden.
Auteursrechtelijk beschermd