7
De lieve vrouwelijke TV-speaker staat voor een bovenmenselijke taak, bij elke aankondiging tussen de nummers van het programma. Op het scherm is alleen haar hoofd zichtbaar, waarin zij alle gebaren van een heel lichaam moet samenpersen, hoofd dat zodoende op de meest onverwachte momenten vreemde kantelmaneuvres en zijwaarts knikjes uitvoert - noodseinen aan de onbereikbare handen? of gewoon frustrasie?, en dit alles zonder dat iemand zich kan indenken (maar die iemand staat niet in de op het TV-scherm onzichtbare schoenen van de lieftallige vrouwelijke speaker, het gelaat van die iemand is niet bestreken met make-up die de gelaatsspieren verstramt, de beweging van de mondhoeken hindert) ...zich kan indenken welk individueel drama achter die mimiek wordt uitgevochten; want hoe zij ook haar best doet, de lieve TV-speaker wekt onafwendbaar de indruk en zij weet het, dat zij met eindeloos geduld voor de zoveelste maal enkele doodsimpele dingen duidelijk tracht te maken aan een troep onvoorstelbaar stomme kwijlende idioten, wat niet weinig zeggen is wanneer men weet dat het getal van die idioten in de millioenen loopt; zij heeft dan ook meer van een tot elke opoffering bereide krankzinnigenverpleegster dan van een radio-omroepspesialiste. Maar nogmaals, zijzelf is wel de laatste voor wie deze situasie een pretje is; en hoe blij is zij niet, na elke volzin eventjes, en bij het einde van de aankondiging voor langere tijd, en dan al wegfadend bovendien, heerlijk wegzinkend in het nirwana van
Auteursrechtelijk beschermd