Willem van Bergen, student aan de Leydsche hoogeschool

Vijfde hoofdstuk.

Ik heb nooit geduelleerd, waarde lezer, en zelden heeft iemand de vruchtelooze moeite willen nemen van mij uit te dagen. Wanneer mijne erfgenamen eenmaal in mijne prullenmand een verroeste pistool vinden, moeten zij volstrekt niet denken, dat dezelve ooit gediend heeft ter beveiliging mijner eer; mijne erwten heb ik er meê verdedigd tegen de mosschen. Ik laat mijn ligchaam niet gebruiken voor een scheede, om een degen in te steken, zoo schreef ik jaren geleden, en zoo zeg ik nog. Wanneer iemand met mij

[p. 121]

rusie wilde maken, zou ik aanstonds het vuur met eene flesch Champanje blusschen; en die mij zijnen handschoen toesmeet, zou ook de moeite moeten nemen van hem weer op te rapen. Een lafaard ben ik, maar uit principe, uit eene beredeneerde zelfkennis, die mij leert, dat mijn ligchaam volstrekt niet tot vechten geschikt is; en wat mijne eer betreft, zij is mij veel te dierbaar, om niet te verhoeden, dat zij op aarde rondzwerven moet als een hulpelooze wees. Behalve eenige oude Grieken en Romeinen, ken ik niemand, die zich een beroemden naam heeft gemaakt door te duelleren; maar niet weinigen, die daardoor hunnen neus hebben geschonden, en derhalve hun aangezigt. Zulke ezelsgevechten zijn niet beter dan de stierengevechten der Spanjaarden: men proeft er de middeleeuwen uit, en geenszins onze delicate eeuw. Als ik er niet ben, dan moet ge maar beginnen, zeide ik eens aan zulk een rusiemaker, en het was mijne schuld niet, dat de drommelsche kerel uitgelagchen werd. Hoe lang die held op de kampplaats gestaan heeft, heb ik nooit geweten, maar zeer goed weet ik, dat de ondergeteekende er niet gekomen is. Die lust heeft om iemand uit te dagen, moet mij uitdagen; daar is volstrekt geen gevaar bij! Mijn ligchaam is weinig waard, ik beken het, maar ik wil er toch gaarne oud meê worden. Laat derhalve vechten, die vechten wil; ik houd meer van den lieven vrede. Vrede in mijn land, vrede in mijn huis, vrede in mijn gemoed! is een mijner wijze spreuken. Teeuwis de bom-

[p. 122]

bardier dacht er anders over, zoo als gij in dit hoofdstuk zien zult. De lezer zal zich herinneren, hoop ik, dat er tusschen hem en Lenemie nog eene affaire hangende is, en wij hebben nu den tijd, om die uit de wereld te maken. Het is niet meer dan een keukengeschiedenis, maar mijne pen is voorbeeldeloos buigzaam, zij laat zich gebruiken tot alles. Wij zijn derhalve gekomen tot de bataille met de spuit, een episode, welken bij den uitgever ook afzonderlijk te verkrijgen is, maar voor denzelfden prijs, waarop u het gansche werk te staan komt: men moet de edelmoedigheid niet te ver drijven. De geschiedenis is een waardig pendant van de wereldberoemde dansklucht, die het eerste deel zoo veel waarde bijzet, en alleen geschreven voor hooggeleerde lezers. Zij is de Batracho-myomachie van dezen roman, en een voorbeeld van battologie.