Zij zingen

[p. 162]

Willem van Saeftingen

Jutho, vooruit en dapper,

Jutho, mijn paard!

Mijn harte draaft nog rapper

Te strijdewaart.

Te Kortrijk, in de beemden,

Wordt 't pleit beslecht;

Daar gaapt het graf voor vreemden

Of voor ons recht.

't Was Willem, die uit 't klooster

Kwam van ter Doest,

Een vrome zieletrooster,

Die strijden moest.

Hij droeg op priesterkleeren

Het pantser zwaar,

Om 't vader land te weren

Uit groot gevaar.

[p. 163]

 

Harop! De zwaarden siddren.

 

Daar valt het hoofd

 

Van Robbrecht, 't hoofd der riddren,

 

God zij geloofd!

 

Nu met gerust geweten

 

Naar 't klooster weer:

 

‘Is niet mijn plicht gekweten

 

Naar recht en eer!’

 

 

 

En to en uit elken toren

 

De zege klonk;

 

De Slag der Gulden Sporen

 

De vrijheid schonk;

 

Toen bad in 't stille duister

 

Van 't kloostergraf,

 

De held die roem en luister

 

Aan Vlaandren gaf.