Zij zingen

[p. 161]

De eik

Wie staat met vasten voet gevest

In onzen vadergrond.

Naar Noord en Zuid, naar Oost en West

Gaan zijne blikken rond.

Beschermend troont hij fier en trotsch,

Het buigen ongewend;

Hij rijst gelijk een stugge rots

Die geen gevaren kent.

Weet gij zijn naam? Aanhoor den eik!

Hij werpt hem juichend zelf

De wereld in, naar ons bereik

En 's hemels hoog gewelf.

De storm die zijnen val bereidt

Breekt op zijn kloeken bouw.

Een eik om zijn standvastigheid,

Een eik zij onze trouw!