Zij zingen

[p. 138]

Hemeldauw

Des morgends in den vroegen,

Hoe blonken al de planten,

Alsof ze paarlen droegen

En diamanten.

De dwergjes, voor 't ontluiken,

Doorliepen alle kanten

En goten hunne kruiken

Op alle planten.

De dauw was als een bronne

Van weelde neergezegen.

Dan viel er uit de zonne

Een gouden regen.

Als planten zijn de menschen

Den levensnacht ontstegen.

Ze wachten naar, ze wenschen

Een milden zegen.

[p. 139]

 

En dan verschijnt de vrouwe

 

Met balsem allerhande.

 

Ze schenkt in ramp en rouwe

 

Haar hart te pande.

 

 

 

Gelijk de hemel dauwe,

 

Het goud der zonne brande,

 

Schenk uwe zoetheid vrouwe,

 

Als offerande!