Het huis

[p. 51]

De wederkeer

Niet lijk het kind dat stormt naar huis
door de warreling van veel kameraden
uit school,
kwam ik tot U,
met armengebrei rond uw heup,
en ik lei niet mijn hoofd
in Uw moederschoot.

Ik kwam over de bergen
toen de maan rood stond,
fantastisch en bang:
een bloedige mouche op de negerhuid
van het hemelgit.
Ik kwam moe en zonder geluid
in de groote stad aan de lage poort.

Ik toefde aan de deur,
- was het een dag? was het een eeuw? -
midden hondengedruil en meidenpraat.
En toch dacht mijn hart
aan de schaduw, lang en zwart,
van Hendrik de IV^e
op Canossa's sneeuw.
Het was zoo laat
toen ik binnenkwam.

Maar toen was ik sterk,
lijk de zwijgende Odusseus,

[p. 52]

 

de bedelaar in zijn eigen huis,

 

schoon en jong toen hij de speer opnam.

 

 

 

Ik drilde ze machtig

 

naar Uw rood, schoon hart.

 

Ik heb U getroffen.

 

Ik zag Uw bloed.

 

Uw mond sprak woorden

 

die ik slechts raad.

 

 

 

Het is rond middernacht

 

dat God Zijn armen

 

rond mijn gebroken lendenen slaat.

 

 

 

Ik weet niets meer.

 

Maar 's morgens

 

was de dag zeer schoon,

 

en begon - leve Jezus, leve Christus! -

 

de wederkeer.