Het huis

[p. 18]

De kraamvrouw in den zondagnoen

‘.... in ipso fervore diei’.
(Gen. XVIII, 1.)

De kraamvrouw is zoo stil,
zoo wit,
nu ze diep in de kussens zit,
bij het raam.
Haar kindje is een boter-gele wolk van kant,
met een vlekje rood.
Het is niets
dan een gekoesterde meisjesnaam.

De vrede van den zondagnoen:
de vrouw en haar luie gebeden.
De man, oogluikend.
Hij heeft langzaam gestreden
tegen den slaap.

Dan plots: het kind
dat te kraaien begint,
fijn en scherp lijk schervelend kristal.
Het neemt weer bezit van het kostbaar bestaan.
Hoor! het wil den stap van den tijd versnellen.
Het wil met fel getrappel op d'oude baan.
Zijn' kleine armen zijn overal.
Er is een ernst op zijn rood gelaat.
Het is de dronken maat
die zijn bizonder geval
wil vertellen,
op den hoek der straat,
en die niet kan.

[p. 19]

 

Nu zijn de vrouw en de man

 

gebogen

 

over het wicht en zijn dwaas verhaal.

 

De drift van een machtige teederheid stijgt,

 

al naar hun hoofd zich nader neigt,

 

uit de spits van hun gothisch ovaal.

 

 

 

Weer is de moeder stil.

 

Haar lijf is de barenzware zee,

 

kalm in den zomernoen

 

en mat van vree.

 

En bij haar aan -

 

zij hebben vloed en eb' gemeen,

 

maatlijk in gesus en geween -

 

rood als van druilend avondlicht

 

en week,

 

als onder zot gestoei van wind,

 

de kleine spiegel van dees blijde kreek

 

: haar kind.

 

 

 

De vader gaat dit rustig paar,

 

met vaste stappen tegemoet.

 

Lijk d'angelus over d'avondpap

 

en de smorige stallen in vree,

 

zoo is zijn aanschijn over deze twee:

 

zéér goed.