Het huis

[p. 11]

Kronijk

[p. 13]

Uit ziekte

I

De jachthoren der dood
door mijn jong leven.
O zoet woud van wuivend gedacht en gedroom,
nu ik uw eindigheid naderkoom,
hoe huivert door uw looverschoon
de wekroep van Gods jachthorentoon.

Heeft het bladergeruisch
u bekend, o roep.
En zijt ge voor altijd
in rust gesust,
gij, jagende jacht van de boomen?

Hoe klaar was de dag
en van zoetheid vol.
De maan, kalm aan den boschrand,
in het moëe loover lijk een meisjeshand.

Maar de felle, pijnlijke, roep van den horen
trekt opeens,
in een goddelijken driehoek,
al mijn nachtegalen uit hun schuilhoek
omhoog,
naar het kruis en den toren,
rond den koperen boog
van Gods klagende horen.

[p. 14]

II

Gods jachthoren aan den boschrand.
Hoe kan het zoete wild weerstaan?

Komt uit den polk van lauwen slaap.
Uit de warmste ravijnen.

Gods maanlicht zal uw vachten
streelend beschijnen.

De mazen van Zijn net
zijn honig en dauw.

Komt uit de diepte gedarteld,
komt,
komt gauw naar Zijn lachende net.

Gods jachthoren toet aan den boord van de bosschen.
O lieflijk wild,
Gods jagende drift naar uw zachte
vachten
zal u uit alle pijnen verlossen.