Den hoonig-raat der psalm-dichten ofte Davids psalmen met d'andere lof-sangen

Den Lxxxj. Psalm.

Singt een vroolik lied,
Onsen God, en Heere,
Die ons sterkte bied;
Iuicht, en singt van vreugd,
In den geest verheugt,
Iacobs-God ter eere.

2 Heft hem op een psalm;
Doet den trommel geeven,
Slaat een schoonen galm;
Maak dat harp, en luit,
d' Een op d' ander fluit,
Lief'lik opgeheeven.

3 Laat basuinen gaan,
Schalt met held're toonen,
In de nieuwe Maan:
Wilt aldus verblijd,
Ter bestemder tijd,
Onsen feest-dag kroonen.

[fol. P4v]

4 Want 't is een gebod
Israël gegeeven;
't Is van Iacobs God,
Welkers recht dit is,
Ten getuigenis,
Ioseph voorgeschreeven.

5 Dit heeft God gedaan,
Doe hy liet sijn plaagen
Door Egipten gaan;
Daar ik niet verstond
't Woord dat, uit hun mond,
My wierd voorgedraagen.

j. Pause.

6 'k Heb, segt God, het pak
Sijnen hals ontdraagen,
Daar den last in stak:
Wien ik ook de hand,
Van des potwerks mand,
Eeuwig heb ontslaagen.

7 Uw benauwt geluid,
Als gy riept, en huilde,
Hoord' ik, 'k hielp u uit,
Wien ik antwoord sond,
Uit der wolken mond,
Daar de donder schuilde.

8 Ik beproefd' uw aart,
Aan de waater-beeken;
Daar gy twistig waart:
Ik en liet niet naa,
Om tot Meriba
U dus aan te spreeken.

9 O mijn volk, hoort toe,
'k Zal voor u betuigen
Wat ik wil men doe:
Och mijn Israël!
Woud gy mijn bevel
Hooren, en u buigen.

10 Hebt na mijn gebod,
Onder u, na deesen,
Geen uitlandschen God;
Buigt u nimmermeer
Voor een God ter ne'er
Die u vreemd moet weesen.

11 Ik, de hoogste magt,
Ben uw God, de Heere,
Die

[fol. P5r]

u herwaard bragt,
Door mijn sterke hand,
Uit Egiptens land:
My alleen komt d'eere.

ij. Pause.

12 Eischt wat gy begeert,
Doet uw mond wijd oopen;
'k Zal, zo gy my eert,
Hem vervullen doen,
En met spijse voen
Al die op my hoopen.

13 Maar mijn volk, helaas!
Wil na my niet hooren;
't Hert, verstokt, en dwaas,
Heeft, dat veel verschilt,
Mijner niet gewilt:
't Loop dan ook verlooren.

14 Dies liet ikse gaan,
Zoo sy 't self verstonden,
Naa huns herten waan:
En een ieder ging,
In sijn wandeling,
Naa sy 't raadsaam vonden.

15 Och was naa mijn woord
By mijn volk gehandelt!
Had het doch gehoort:
Och had Israël,
Naa mijn goed bevel,
In mijn weg gewandelt!

16 'k Had hun vyands magt,
Al in 't kort, in 't ly'en
Onder hen gebragt,
En mijn hand, met slaan,
Omgewend doen gaan
Teegen hun partijen.

17 Die Gods haaters zijn
Hadden sich begeeven
Onder hem, in schijn;
Maar hun goede tijd
Was hen, sonder strijd,
Eeuwig bygebleeven.

18. Tarw in oovervloed
Hadden sy genooten:
Ik had

[fol. P5v]

hun gevoed,
Iaa vol-op versaad,
Met den Hoonig-raat
Uit den rots gevlooten.