Den hoonig-raat der psalm-dichten ofte Davids psalmen met d'andere lof-sangen

Den xxxiij Psalm.

Singt vroolik in den naam des Heeren,
Gy die door hem rechtvaardig zijt,
O gy oprechten, wilt hem eeren,
Want u betaamt sijn lof altijd.
Looft den Heer met snaaren,
Harp, en Luit wilt paaren;
God sijn eere geeft,
Singt hem lof-sangs-psalmen,
Laat het speel-tuig galmen,
Dat tien snaaren heeft.

2 Singt hem op nieuw, om hem te danken,
Een lied, dat nooit ver-ouden zal,
Speelt wel, en doet uw spel-geklanken,
Elk om het best, met bly geschal.
Want het woord des Heeren,
Dat hy ons doet leeren,
Is recht, waar, en soet.
Yder kan bemerken
Dat ook al sijn werken
Zijn getrouw, en goed.

3 Gerechtigheid, en recht te pleegen,
Is booven al hem lief, en waard;
Des Heeren goedigheid, en seegen,
Vervult al-om de gansche aard'.
Door het woord

[fol. F1r]

des Heeren
Zijn, tot sijner eeren,
d'Heemelen gesticht;
Door sijns geests vermoogen
Zijn des Heemels boogen
Met haar heir verlicht.

j. Pause

4 De waat'ren van de Zeen, en Meeren
Heeft hy, als op een hoop, vergaart;
Hy stelt den afgrond, naa begeeren,
Schat-kaamers, daar hys' in bewaart.
Laat al 't aardsche weesen,
Voor den Heere vreesen,
Die't zo wijs beschikt.
Al wat op der aarde
Woont, en hier vergaarde,
Zy voor hem verschrikt.

5 Want wat de Heere heeft gesprooken,
Het is 'er straks van stonden aan,
Dat hy gebied, heeft nooit ontbrooken,
Maar fluks zo siet men 't voor hem staan.
Wat de Heidens saamen,
In hun raad beraamen,
Doet de Heer te niet.
Wat de volken denken,
Om sijn raad te krenken,
Breekt hy dat men 't siet.

6 Maar den alwijsen raad des Heeren
Staat eeuwig, in sijn volle kracht;
Sijn herts-gedachten, en begeeren
Staan, van geslachte, tot geslacht.
Saalig, en vol eere
Is het volk, wiens Heere
God almagtig is;
't Volk, by hem verkooren,
Zal niet gaan verlooren,
't Is sijn erfenis.

ij. Pause.

7 De Heere God, schouwt. uit den heemel,
Laat naa om

[fol. F1v]

laag sijn oogen gaan,
En siet, met opmerk, al 't geweemel,
En doen van 's menschen kinders aan.
Van sijn vaste wooning,
Siet hy uit, als Kooning,
Op der aarden ne'er,
Alles wel te deegen,
Wat d'inwoonders pleegen,
En doen, voor sijn eer.

8 Hy, die alleen formeert van binnen,
Hun aller hert, en ingewand,
Let ook seer nauw op het beginnen,
En al de werken van hun hand.
Men siet nooit behouden,
Kooningen, die bouwden,
Op een heir van magt:
Geen der groote helde',
Schoon al sterk te velde,
Red sich, door sijn kracht.

9 Die op het paard sich wil verlaaten,
Ter ooverwinning in den nood,
Bedriegt sich selfs, het kan niet baaten,
Al is sijn sterkte noch zo groot.
Siet, des Heeren oogen
Zijn, met meededoogen,
Oover die hem vreest;
Die, tot hem geloopen,
Op sijn goedheid hoopen,
Zulke sterkt sijn geest.

iij. Pause.

10 God zalse, die hem vreesen, spaaren,
Hun zielen redden van de dood,
Om hen in 't leeven te bewaaren,
In dieren tijd, en hongers nood.
Onse zielen trachten
Op den Heer te wachten,
Hem verbeiden wy:
Onse hulp in 't lijden,

[fol. F2r]

Onse schild in 't strijden,
Is geen mensch, maar hy.

11 Ons hert verblijd sich uitermaaten,
In God is onse vreugd gewis;
Om dat wy ons op hem verlaaten,
Wiens naam volkoomen heilig is.
Laat op ons de straalen
Uwer goedheid daalen,
Goedertieren Heer:
Want op u wy bouwen,
Onses hoops vertrouwen,
En op niemant meer.