Vlaemsche dichtoefeningen

[p. 157]

Hy leeft!

Ofschoon de kloeke Zoon van 't eenmael weeldig Vlandren
In druk en tegenspoed zyn weelde zag verandren,

En spyts bekennen moet: het Vlaendren van weleer,

Dat liefste Vaderland, ons Vlaendren staet niet meer

't En zy in 't goud geprent, op de ongeschonden bladen
Des glorieryken boeks der glorieryke daden;

Nog brandt hem in de ziele en in het herte, diep,

Een sparke van dat vier, dat hem tot Vlaming schiep:

Hy leeft nog, zoo als hy, by lang verleden dagen,
Getrouw, en onderdaen, geen slavenband kon dragen;

Hy leeft nog, vol van ziel, als in zyne eerste jeugd,

Rondborstig van gemoed, regtzinnig in zyn deugd:

Hy leeft in kunst, in tael, in onverkeerde zeden,
In eerbied voor zyn God en voor Gods plegtigheden:

Of 't al viel rondom hem, onschrikbaer in den nood:

Hy leeft, de Vláming leeft, alwaer zyn Vlaendren dood!