|
| |
| |
| |
Brief
Aen de mede-onderwyzers in de Katholieke zondagscholen.
O! de teedere hertjes van 't kindergeslacht!
- Gy die altyd vol vreugde zyt, huppelt en lacht,
Ha! zóó vrolyk en blyde! wanneer u de smet
Van het kwaed nog geen teeken op 't voorhoofd en zet;
O gy lieflyke kinders, hoe minde u de Heer!
Och! hoe minde u toch Jesus! hoe vierig! hoe teêr!
Wee... wee... wee hem! zoo sprak Hy, die ergernis geeft
Aen maer één van die kleenen: niet weerd dat hy leeft,
Waer, hy beter versmacht in den grond van de zee,
En verzonk hy,... geknoopt aen een molensteen - wee!
| |
| |
Maer, in tegendeel, gy, die de kindren bemint
Gy bemint Jesus zelve, want Hy was een kind,
En al 't gene dat gy voor de kinderen doet
't Is aen Jesus gedaen, het is even zoo goed.
Ja, zoo wie het ook zy, 't weze een Priester, of niet,
't Weze een ievrige ziel, die, in moeite en verdriet,
Heure jongheid verslyt, by de leerzame jeugd,
En geen dank en verwacht, noch geen loon, noch geen vreugd,
Weest getroost en aenhoort wat de Waerheid verklaert:
- Gy zult blinken, lyk sterren, te samen geschaerd
Om den zetel van Jesus, en, de eeuwigheid lang,
Dáér, ontvangen uw loon en uw vreugd, en uw dank.
O Gy, edele zielen, herpeist dat wel eens!
Laet de dwazen maer spotten: - het is iets gemeens
Van aen kindren te leeren de vreeze van God,
Zyne zalige wegen, Zyn zalig gebod;
Laet ze zeggen en razen, en, voort maer gewrocht,
In den wyngaerd, die God met zyn Bloed heeft gekocht!
Iets gemeens!... en wie durft het voor needrig aenzien,
Als het Jesus, die God was, Hy zelf, niet ontzien,
Maer gedaen heeft? Hier is 't Evangelie, hier staet,
Hoe, na 't leeren van zaken van hoogeren raed,
Eens de vrouwen hun kindren geleidden by Hem,
En de Apostlen ze keerden met straffende stem
Van Hem weg, en hoe Jesus - hoe minzaem en goed! -
Ze terug riep, en zei, met een troostend gemoed:
Laet de kleenen by my, noch en jaegt ze niet weg,
Want, voor hun is de Hemel: aenhoort wat ik zeg:
Is't dat iemand van u in den Hemel wil gaen,
Ja, zoo neem' hy 't gedrag van de kinderen aen.
En Hy klampte ze vast aen Zyn' heilige borst,
En geen een meer die spreken, of kwaed vinden dorst
| |
| |
Dat de Heer Zyne hand op hun hoofdekes lei,
En ze kuste, en, daerby nog, een zegening dei,
En de kleenen ver boven de grooten verhief.
O! het kinderlyk herte was Jesus zoo lief!
Zoo een christene mensch nu lyk Christus wil doen,
Is er iemand die durft hem met spotten vergoen?
En als zulk iets - gemeen - is, wat is er dan groot?
Is de ziele van 't kind, op zyn moeder heur schoot,
Die het baerde in ellende, 'et in tranen gevoed
En gekweekt heeft, wel nu, is die ziel niet zoo goed
Als de ziel van een vorst? is een mindere prys
Voor die ziele betaeld? of is Gods Paradys
Niet voor de eene, zoo wel als voor de andre, gekocht
Met den Bloede van Jesus, die beid' heeft gezocht,
En gebragt in den eigensten schaepstal, de Kerk.
Iets gemeens! is het zóó dat men 't heiligste werk,
Dat een mensch kan verrigten, durft heeten? wel hoe!
Men bewondert den Vlaming, die nimmer is moe
Van, met neerstig gewonnenen penning, alom
Het Geloove te planten; aenschouwt wederom
Hoe zyn christlyke liefde, zóó verre van hier,
Dáér, in Sina, die arreme schepselkes, schier
Uit de tanden van honden en verkenen, haelt,
En, hun zielke met 't zweet van zyn aenzigt betaelt:
Dát is schoon! maer, in Sina niet, hier, by der hand,
Hier, ten onzen, in Vlaendren, ons eigenste land,
Moet er hier toch een arreme ziele vergaen,
By gebrek van eentwie, die het wille verstaen
Haer het brood van de leering, en 't moederlyk melk
Van de heilige Kerke te geven, daer elk,
Met gereedheid, zyn zorge aen den vreemde besteedt?
Neen! - Gy, edele zielen, verstond het, gy weet
| |
| |
Dat de regtschapen liefde eerst ten onzen begint,
Dat ze 't vreemde niet haet, maer eerst dezen bemint,
Die met lichaem en ziele ons het naeste bestaen,
En wier nood dient het diepste in ons herte te gaen.
Gy verstond het, gy, eedlen, en legdet 't in 't werk:
Van uw teederste jaren, ontvlamde zoo sterk
In uw herte de liefde tot God, dat uw geest
Geen geluk en kon smaken in vreugd of in feest,
Of in rykdom, of tooisel, of wereldsch sieraed,
Maer alleen in dat gene, dat nooit en vergaet.
Ja, gy wist te verzaemlen, geen schatten van geld,
Maer een kostelyker schat, die hierboven ook telt.
Hoe veel honderden kinders ontvingen van u,
In het herte, die kostbare zaden, die nu
Al in groei staen, en bloeijen, door niemand gekend,
Maer, die eens, met Gods hulpe, tot vruchten gespend
En gerypt, en gemaeid, en te samen gesnoerd,
En van Engelenhanden ten Hemel gevoerd,
Dáér, in toppende maten, vol kostelyk graen
Van verdiensten, voor 't aenzigt van God zullen staen.
Ja! het kinderlyk herte is uw vruchtbarig land,
Waer gy 't zaed van Gods leeringe en wetten in plant,
Gy besproeit het met bidden, met tranen misschien,
Met het zweet van uw aenschyn, dat 't vruchten mag biên.
O! God geve u de groeite! God geve u den oest!
God were den vyand die alles verwoest,
En Hy zeegne uwe kindren! - geen vrucht van uw bloed
Noch geen lichaems geboorte, maer in het gemoed,
In het hert, en de ziele uwe kindren, uw kroost: -
God zy altyd uwe hope en uwe hulpe en uw troost.
Weest gerust en verheugd, als de wereld u haet,
En betrouwt u op iets, dat hierboven bestaet,
| |
| |
Dat hierboven bereid is, van Hem, Dien gy mint
In het slordige kleedsel van 't arreme kind,
In zyn oogske dat weent, in zyn mondje dat klaegt,
In zyn handje dat koud heeft en alemoes vraegt,
In zyn zielke dat hangt aen uw leerenden mond,
Lyk een bie aen de bloeme waer z'honing in vond:
God onthoudt, God vergeldt, God beloont na de maet
Van Zyn herte, Zyn Vaderlyk herte! - Zoo, staet
En betrouwt op den Heere! Gods zegen verzel'
Al uw doen en laten! God groete u! vaerwel!
|
|
Auteursrechtvrij